Argentinië 2 en Chili: alles ziet er anders uit als de zon schijnt.
Van Uruguay zijn we naar de Iguazú Falls gereisd. Wij zeggen: dat moet je zien! Argentinië bevalt ons wel en we besluiten op advies van meerdere Argentijnen richting Salta te reizen. Daar doen we wat tours en vermaken we ons prima. Daarna is het toch tijd om het mooie Argentinië te verlaten en verder te reizen richting Chili. Waarschijnlijk zullen we maar even in Chili zijn maar ja, wij doen alles voor een extra stempel in ons paspoort.
De oversteek van Uruguay naar Argentinië liep gesmeerd! Van Concordia hebben we een nachtbus genomen naar Puerto Iguazú om daar de watervallen te bekijken. Enorm mooi!! We hebben in Zambia de Victoria Falls gezien en hadden dus wat vergelijkingsmateriaal. De Iguazú Falls zijn niet zo hoog maar veel breder. Ook de natuur om de watervallen heen is de moeite waard. We hebben dan ook een hele dag gespendeerd aan de Argentijnse kant van de watervallen. Lekker rondgelopen. En geen ratten of possums maar wel opossums (buidelratten). Je kan ook nog naar de Braziliaanse kant maar andere reizigers vertelden ons dat dit niet zo spectaculair is. We besluiten dit dan ook niet te doen en ons geld voor andere leuke uitstapjes te bewaren.
Puerto Iguazú is een leukere plaats dan wij hadden verwacht (André van Duin momentje: alles ziet er anders uit als de zon schijnt). Eindelijk konden onze korte broeken weer uit de tas en we besluiten een paar dagen langer te blijven om van dit mooie weer te genieten. Het plaatsje zelf is niet groot, maar wel heel gezellig. Wel veel toeristen maar dit zorgt voor gezellige restaurantjes en terrassen. Goed moment dus om even te relaxen, bij te kleuren en te bedenken welke richting we op gaan reizen.
Eerder hadden we bedacht dat we door Brazilië naar Bolivia zouden reizen. Alleen vertellen alle Argentijnen ons dat we echt naar Salta moeten, wat in het Noordwesten van Argentinië ligt. Nu doet de ervaring ons leren dat we beter naar andere kunnen luisteren dan dat we zelf wat verzinnen, dus op naar Salta. Je kan in één keer met de bus vanuit Puerto Iguazú naar Salta maar dan ben je ongeveer 24 uur onderweg. Wij besluiten dan ook een tussenstop te maken in Resistencia. Ja, zelf verzonnen en dus niet de beste keus. Resistencia blijkt een wat saaie stad met depressieve mensen en op elke hoek van de straat zit dan ook een apotheek die de broodnodige oppeppers aan de man brengt.
De volgende dag nemen we een nachtbus naar Salta met fantastische brede leren stoelen die ons de nodige nachtrust bezorgen. Nn ja, niet zelf verzonnen en Salta is dan ook een fantastisch leuke stad. Leuk plein, leuke mensen en een super relaxte sfeer zorgen ervoor dat we ons prima vermaken. Wat wel lekker makkelijk is in Argentinië is dat ieder centraal plein Veinticinco (25) de Mayo of Nueve (9) de Julio heet. In iedere plaats is er ook een straat die zo heet en verder is er de keuze tussen Belgrano, Bulnes en Guemes. Zoek in iedere plaats een hostel aan één van deze straten en je zit altijd in het centrum.
Salta ligt aan de rand van het Andes gebergte en we gaan op zoek naar een tour om wat meer van deze prachtige omgeving te zien. Tourtjes genoeg en het is lastig om een keuze te maken. De korting die we krijgen als we drie tours boeken staat ons als Nederlanders wel aan en we besluiten er drie dagen vol voor te gaan. Kwart voor zes de wekker, 's avond ergens tussen half acht en half negen weer terug in het hostel... Heerlijk zo een wereldreis.
Onze eerste tourdag gaat naar Cachi. Onderweg verandert het landschap steeds. Eerst rijden we over een hoogvlakte, dan hebben we beboste bergen, daarna de woestijn en dan de echte bergen. We leren dat cactussen pas boven de 2000 meter groeien. Waarom hebben we dit niet op de lagere school geleerd? De cactussen die wij zien, zijn al een paar honderd jaar oud! Erg indrukwekkend. Tourdag twee brengt ons naar Humahuaca. De bergen zijn hier gekleurd door de mineralen die ze bevatten. Zo zien we groen, geel, paars, rood en blauw in de bergen. Wow! Deze tourdag krijgen we wat meer cultuur mee. We bezoeken een markt met handgemaakte kleding, bekijken een ruïne, leren hoe pottenbakkers hier te werk gaan en nemen een kijkje bij de eerste Argentijnse vlag. Een geslaagde dag! Tourdag drie is nog leuker dan de andere twee! Dit keer gaan we richting Cafayate en de bergen zijn prachtig rood. In de rotsen zijn allerlei figuren te vinden zoals een kikker, een monnik en een spijker. Onderweg stoppen we bij het Amfitheater en Devils Throat. Het is lastig te beschrijven maar dit zijn een soort spleten tussen de rotsen waardoor je loodrecht omhoog langs de berg kijkt (hele lange wand). Ook bezoeken we twee wijnboeren waar we de lokale wijn kunnen proeven. Gelijk maar een flesje rood, een flesje wit en een geitenkaasje gescoord om zeker te zijn van een romantische avond in ons niet zo romantische hostel. De volgende dag slapen we lekker uit en slenteren we wat door de stad op zoek naar handschoenen en mutsen.
Wat, las ik dat nu goed? Handschoenen en mutsen? Ja, helaas wel. Een bijkomstigheid van bergen is hoogte en kou (als de zon schijnt is het wel warm hoor en ziet alles er anders uit). We zullen waarschijnlijk wel een maandje in de kou vertoeven. Vanuit Salta hebben we de bus genomen naar San Pedro de Atacama in Chili (terwijl wij zeker weten dat Pedro geen heilige is want we kennen hem langer dan vandaag). Vanuit hier willen we een zouttour doen op de Uyuni zoutvlakte in Bolivia. Als het goed is worden we dan afgezet in Bolivia zodat we vanuit daar weer verder kunnen reizen. Als het goed is want..... De tour is geboekt. Volgens de mensen hier ligt San Pedro in een van de droogste woestijnen ter wereld en is water erg schaars. Maar... de tour is uitgesteld omdat het sneeuwt en we de grens niet over mogen. Ja, sneeuw. Brrr. Naast de handschoenen en de mutsen toch ook maar even een veel te dure North Face jas aangeschaft. Gelukkig is het dorp erg gezellig (voor het eerst sinds onze reis zijn we wezen kroegen), is de omgeving wederom prachtig en hebben we nu tijd om een verhaaltje te schrijven. Ook realiseren we ons nog maar een keer dat zo een lange reis geweldig is. We hebben geen haast zoals sommige vakantiegangers hier, die uiteraard in de stress raken omdat niet duidelijk is wanneer de tour wel gaat. Wij genieten!
Tot snel! Hopelijk vanuit een andere plaats!
Groeten,
Ton en Chantal.
Argentinië en Uruguay 1: Hola chicos en chicas.
Wat leuk dat we jullie weer mogen begroeten op ons nieuwe weblog en bedankt voor de leuke reacties. Ondertussen hebben wij er alweer tweeënhalve week Buenos Aires opzitten. Aldaar hebben wij twee weken Spaanse les gevolgd en de stad verkend, inclusief dierentuin. Daarna zijn we met een veerpont en bus naar Uruguay gegaan. Eindelijk weer zwart witte koeien! In Uruguay hebben wij Montevideo en Punta del Este bezocht. Vervolgens zijn we naar het Noord-Westen getrokken in de hoop dat we daar de grens weer konden oversteken naar Argentinië. Nu maar hopen dat dit lukt!!
Zaterdag 7 mei zijn we in Cairns in een vliegtuig gestapt welke ons via Sydney naar Buenos Aires heeft gebracht. De totale reistijd van ongeveer 21 uur, het weinige slapen in het vliegtuig en het tijdsverschil van 13 uur zorgden voor een behoorlijke jetlag. Obstakel 1: door de douane komen. Voor het scanapparaat stond een rij van +/- 200 meter wat ongeveer 1,5 uur heeft geduurd. Obstakel 2: op het vliegveld voldoende geld pinnen om het door ons gehuurde appartement in cash te kunnen betalen en wat cash te hebben voor andere zaken. Hier moesten we maar liefst 7 keer voor pinnen omdat de pinautomaten in Argentinië een maximum hebben dat voor onze begrippen niet erg hoog ligt (op het vliegveld 700 pesos). De rij van ongeduldige Argentijnen achter ons werd steeds groter en het viel gelukkig helemaal niet op dat wij de pinruimte verlieten met een groot bedrag aan cash. Gelukkig hadden we een lift naar ons appartement geregeld!
Het appartement beviel erg goed en het was heerlijk om weer eens 55 vierkante meter tot onze beschikking te hebben in plaats van een campertje van nog geen 6 vierkante meter. Lekker zelf koken, een slaapkamer met een twee persoonsbed, een TV, internet, een tafel en een soort barretje waar we aan konden zitten. Het appartement bevond zich in de wijk Palermo. Dit is een gezellige buurt met winkels, boetiekjes, terrassen. Later bleek dat alle Argentijnen die wij zijn tegengekomen ook in Palermo woonden. Goede keus dus. Het eerste weekend hebben we weinig meer gedaan als wat boodschappen, een beetje in de buurt kijken, slapen en genieten van onze jetlag. O ja, en Chantal heeft het halve appartement lopen schrobben om wakker te kunnen blijven en zo wat over de jetlag heen te komen (Chantal vond het niet erg schoon).
Maandag was het dan zover, de eerste dag van school. De school bevond zich in het centrum van de stad op zo ongeveer 45 minuten van ons appartement. Dus op tijd staan en richting de metro. Uiteraard waren wij te vroeg en de mensen van de school te laat. Wel even wennen zo een geregeld leven. Twee weken lang hadden we in de ochtend, tot 13:00 uur, lessen in groepsverband. Nou ja, wij en nog twee andere mensen. Vervolgens ‘s middags les met zijn tweeën om ons wat meer te richten op de begrippen die wij tijdens het reizen nodig hebben. Best vermoeiende dagen... 8 uur van huis, 18.00 uur weer thuis en veel te veel nieuwe woorden en informatie rijker. Daarna nog even een hele lading huiswerk maken (zitten we weer op de middelbare school?), boodschappen doen, eten koken, huiswerk maken en proberen te slapen. Nadat we de eerste dag erop hadden zitten waren we aardig aan ons eind. Dit, in combinatie met een overvolle metro en een handige meneer, had tot gevolg dat wij op weg naar 'huis' werden gerold waardoor wij nu geen Appie meer hebben. De positieve kant is dat we die reisverzekering dus niet voor niets hebben afgesloten! Mindere kant is dat we nog steeds niet op ons normale nummer bereikbaar zijn. Een oude simkaart die we mee hadden, zou nu moeten werken maar doet het nog steeds niet (wordt hopelijk vervolgd). Gelukkig zaten wij op Spaanse les en konden wij zonder enige problemen een simkaart bestellen. Hola, vendes un simkaart? No, un simcarte? No, SIMCARD. Oke, dat woord kennen ze dus niet. Dan maar weer op zijn Nederlands. Telefoon uit elkaar gesloopt, met het kaartje zwaaien en een aardige ‘por favor' toegevoegd. Ha, dat werkt. Bij een andere winkel het beltegoed opwaarderen. Lukte ook. En de telefoon ... deed het nog steeds niet. Na wat handen en voeten werk, 60 minuten geduld en echt een superservice van de winkel zijn we nu bereikbaar op nummer +54 911 6828 1368 (zolang we in Argentinië of Uruguay zijn, daarbuiten waarschijnlijk niet)
Het tweede weekend hebben we het lekker rustig aan gedaan. De dierentuin bezocht, een beetje door Palermo geslenterd en veel geslapen. Stom genoeg zorgde de combinatie van dierentuin en Spaanse les ervoor dat we nu pas konden lachen om de naam Chicolama uit de Fabeltjeskrant. Na nog een slopende week Spaanse les vonden wij dat het tijd werd om ook eens te genieten van al het moois dat Buenos Aires te bieden heeft. Zaterdag lekker een paar uur gewandeld langs de mooie historische gebouwen die deze stad heeft. Ook zijn we lekker uit eten geweest. Hierbij kreeg Ton 600 gram vlees op zijn bord en Chantal zo een 350 of 400 gram, heerlijk mals, mmm. Ja, we zijn in Argentinië!! Zondag het appartement schoongemaakt (dit was onze laatste dag in het appartement) en gewandeld door een ander gedeelte van de stad. En hoewel we nog steeds niet echt Español hobbelen (of was het nu hablamos) komen we er in dat weekend toch achter dat twee weken Spaans ons wat heeft gebracht. Zo kunnen we buskaartjes en hotelkamers regelen, hebben we een pakketje naar huis gestuurd, weten we enigszins wat we in een restaurant bestellen en is Ton zelfs naar de kapper geweest (voor de eerste keer tijdens de reis omdat Chantal het in Afrika heeft geknipt).
Maandag het appartement ingeruild voor een hostel en dinsdag eindelijk weer op pad. Bestemming: Montevideo, Uruguay. 's Morgens met de veerpont de Rio del Plato overgestoken, daar op een bus gestapt en 's middags in Montevideo gearriveerd. Onderweg mooie zwart met witte koeien gezien, ja dit bevalt ons wel. Het hostel wat we hadden uitgezocht was niet naar onze smaak en dus gingen we op zoek naar een ander hostel. Het derde hostel had een privékamer vrij en was naar onze smaak, dus gelijk maar drie nachten gebleven. Montevideo heeft een leuk centrum waar je kunt winkelen, al is het niet goedkoop, en we struinen de winkels af op zoek naar een Lonely Planet van Peru, Bolivia of Ecuador, maar hebben geen geluk. Ook heeft deze stad mooie historische gebouwen en beelden en op de koop toe hebben ze ook nog strand! Het is nu echter geen zomerseizoen en het is dan ook te koud om op het strand te gaan liggen zonnen. Wat ons opvalt is dat de mensen in Uruguay qua cultuur toch lijken te verschillen van de Argentijnen die wij tot dusver hebben meegemaakt. Ze zijn wat rustiger en wat meer naturel. Redelijk relaxed!
We besluiten richting Punta del Este te verhuizen. Een badplaats die in het seizoen een drukke vakantie trekpleister is vanwege de surf- en shopmogelijkheden. Niks geen historische gebouwen maar hoge hotels en appartementen complexen voor de meer bedeelde mensen. Wij verblijven vlakbij een aantal van die gebouwen in een grote woning die om is gebouwd tot hostel. We zijn erg benieuwd hoe het er hier over 5 of 10 jaar uitziet. Waarschijnlijk helemaal volgestampt met hoogbouw. We wandelen naar de haven en zien daar zeehonden en een zeeleeuw. Die laatste hebben we nog nooit gezien en we verbazen ons over zijn hoofd en de grootte van zo een beest. Leuk om te zien. Verder is het tijd om plannen te maken. Willen we nog verder Uruguay in of gaan we weer richting Argentinië om de Iguazú Falls te bezoeken? Het zijn uiteindelijk de Iguazú Falls geworden, maar dit zorgde ook weer voor wat uitzoekwerk. De makkelijkste weg lijkt terug te gaan naar Buenos Aires en vervolgens een bus te pakken. Dit blijkt ook de duurste weg en bovendien hebben wij die route al afgelegd en zijn we voor ons gevoel lang genoeg in Buenos Aires geweest. We willen wat anders, zoeken verder en vinden een route die wij leuk vinden. Na twee nachten Punta del Este nemen we 's middags de bus naar Montevideo. Dezelfde avond nemen we de nachtbus van Montevideo naar Salto in het westen van Uruguay (alwaar we gaan proberen de grens naar Argentinie over te komen). Dit is onze eerste nachtbus en het bevalt goed: als we wakker worden zit er niemand meer in de bus en blijken we op onze eindbestemming te zijn.
We hadden op het internet een hostel in Salto gevonden maar deze bleek dicht te zijn. Gelukkig hadden we wat meer opties en zijn we naar een hotel in de buurt gewandeld. Hier aangekomen besluiten we om toch nog maar even wat te gaan slapen (we hadden wel geslapen in de bus maar de overstap en toch korte nachtrust zorgen ervoor dat we ons wat gebroken voelen). We hadden hier graag naar warmwaterbronnen gegaan, maar slaap gaat gevoelsmatig voor. Uitgeslapen zijn we weer op pad gegaan om een bus te regelen om de grens over te komen van Salto naar Concordia, Argentinië, en om uit te zoeken met welke bus we van Concordia naar Puerto Iguazú kunnen komen. Volgens onze bronnen zou dit niet al te gemakkelijk zijn, maar uiteindelijk viel dit alles mee (voor het hoe en wat zie de PS onder dit verhaal). Met twee reserveringen op zak zijn we weer terug gewandeld richting ons hotel. Salto blijkt een leukere stad dan wij hadden verwacht trouwens, geen grote gebouwen, relaxte sfeer, prima te doen. Verder hebben we een rustig avondje voor de tv gehangen en een groot deel van dit verhaaltje hebben geschreven.
Groetjes,
Ton en Chantal.
PS.
Van Punta del Este naar Montevideo gaan vele bussen per dag waaronder de maatschappijen Copsa en Cot.
Van Montevideo (Tres Cruzes) gaan onder andere Argencia Central en Nuñes naar Salto. Op moment van schrijven heeft Agencia een bus net na middennacht en Nuñes vroeg in de ochtend.
In Salto kan je een veerpont pakken naar Concordia, Urugay. Het leek ons makkelijker om met de bus te gaan, omdat deze eindigen op het busstation waar vandaan je bussen kunt nemen naar Puerto Iguazu. Maatschappijen die van Salto naar Concordia gaan zijn Flecha (in de ochtend en avond) en Chadre (in de ochtend en om 14.00 uur).
Aangekomen in Concordia zijn er een stuk of drie of vier loketten die een busreis verkopen naar Puerto Iguazu. Wij zijn met Expreso Singer (zie o.a. website van Andesmar) gegaan, omdat we dit kaartje al in Salto konden boeken en wij niet wisten dat dit zo eenvoudig zou zijn in Concordia. Wij hadden verschillende verhalen gelezen dat je midden in de nacht naar de snelweg zou moeten met een taxi en dan op de bus zou moeten stappen. Dat is dus niet meer zo.
Op zich is alles achter elkaar te plannen zonder een stop te maken. Mocht je ergens vast komen te zitten dan zijn er genoeg goedkope hotels in Salto en genoeg hostels in Concordia.
Australië 2: No worries, natuur, leuke beesten EN leuke mensen!!
Australië... Wat kunnen we eigenlijk nog meer zeggen. Voor ons is het woord ‘Australië' genoeg om terug te denken aan een geweldig mooi land en de super tijd die we hier hebben gehad. De gezelligheid van de steden en mensen: voor je het weet sta je 2 uur te praten met een wild vreemde die ineens een 'mate' is geworden. De mooie natuur, kangoeroes die op een meter afstand rustig staan te eten en possums die komen kijken wat je aan het koken bent en vooral wat er overblijft. Wij gaan zeker nog een paar keer terug!!Ons Australië liedje: http://www.youtube.com/watch?v=-oqAU5VxFWs
Laten we het verhaal maar even in de tegenwoordige tijd beginnen. Oke, ja ja, jullie hebben gelijk. Dat verhaaltje van ons laat maar op zich wachten en wachten. Onze nederige excuses, maar natuurparken, zonder internet, stroom en ook zonder douche of drinkwater, gingen toch even voor. We hebben maar een jaar hoor! En elk moment van verbinding met wat dan ook werden besteed aan douchen, het regelen van een appartement in Buenos Aires (grr.. sommige dingen gaan zo makkelijk en andere dingen niet), het omzetten van onze weblog naar deze nieuwe locatie en gezellig kletsen, bieren en koken. Met andere woorden: reizen blijkt wederom zwaar. Hi, hi. Dit plus een (charmante, hmm) jetlag en een Spaanse cursus die we nu volgen zijn een recept voor..... Nou ja, daarover snel meer in het volgende verhaal. Voor nu: onze Australië beleving vanuit Buenos Aires in extra lange versie.
We waren gebleven in Byron Bay. Hier bleef het regenen en dan van die Hollandse regen. Geen stortbuien die een uur duren maar gewoon de hele dag. Ja, het voelde als thuis alleen dan in een ontzettend relaxte plaats. Gezellig 's avonds naar een live reggae band geweest en de tent verlaten nadat we een half uur DJ kwaliteiten (het volgende optreden) hadden aangehoord. Voor ons was de regen waarschijnlijk goed anders hadden we deze plaats de rest van onze tijd in Australië waarschijnlijk niet verlaten. Hier kan echt alles! Je doet net alsof je kan surfen en loopt zonder schaamte weg wanneer je als een walrus het strand op schuift omdat je eigenlijk helemaal niet kan surfen. Wij hadden genoeg van de regen en dus zijn we de volgende dag met ons Draakje vertrokken richting Hervey Bay.
Hervey Bay is de uitvalsbasis voor Fraser Island. Dit is een eiland voor de kust dat alleen maar uit zand bestaat. We hadden gemengde berichten gehoord over een bezoek aan dit eiland, maar besloten toch een tourtje te boeken. Een goede zet zo bleek. Op de dag van onze tour was het ineens prachtig weer. Erg vreemd om alleen maar over zand te rijden en om op het strand verkeersborden tegen te komen die aangeven dat de maximale snelheid 80 kilometer per uur is. Overal staan er borden dat je de dingo's, een soort wilde honden, niet mag voeren omdat ze anders niet te handhaven zijn. Heel simpel gezegd, verwachten ze de volgende keer weer voer van mensen en vallen ze mensen aan als ze honger hebben. Zo is er voor onze komst een kind doodgebeten, verschrikkelijk natuurlijk. Wij vinden de borden in vergelijking met Afrika behoorlijk lief. De borden zeggen dat er enorme boete staat op het voeren van dingo's, maar hoeveel? In Afrika was het toch wat korter door de bocht: voer jij ze, bavianen in dat geval, dan schieten wij ze af... Na veel rijden, hebben we aan het einde van de dag dan toch een dingo gespot. En inderdaad, hij zag er uit als een ondervoede hond, maar het is toch echt een wild beest dat gelukkig niet erg goed reageert op menselijke aandacht. Aan het einde van de dag weer teruggekeerd naar onze camping in Hervey bay, waar de nieuwe eigenaren in opperste staat van paraatheid verkeerden omdat het paasweekend voor de deur stond. Zij maar rond rennen en wij lekker rustig zitten... Of...... Was dat een vleermuis?.... Chantal houdt niet van vleermuizen.... Vleermuizen dragen volgens Chantal te veel ziektes mee.... Nee, dat is te groot voor een vleermuis.... Raad je het al? Geen vleermuizen maar vliegende honden. Veeeel groter dan een vleermuis. In drie soorten! Waar zijn we beland? Help! Maar Chantal moet zeggen dat deze beesten een stuk vriendelijker overkomen doordat ze niet zo super zenuwachtig om je heen vliegen. We zullen geen vrienden worden, maar toch bijzonder om een keer (en nooit meer) te zien. Uiteraard zijn we ze na Hervey Bay nog talloze keren tegengekomen.
Ondanks dat het een dag voor Pasen was, en verschillende mensen ons vertelden dat alle campings volgeboekt stonden, besloten we toch door te reizen naar Yeppoon. Een erg toeristische plaats, maar zo groot is ons Draakje niet. 2 bij 4 meter, meer kan het niet zijn, waar kan dat nu niet terecht? Bij camping nummer 3 die we bezochten, bleek genoeg plaats te zijn. Dachten wij dat we riskant bezig waren, komt er een buurman naast ons staan met een camper van ongeveer 3 bij 9 meter die ook op de bonnefooi was gaan rijden. Zo een enorme camper is in Australië trouwens normaal. Onze buurman had hiervoor speciaal zijn vrachtwagen rijbewijs gehaald. De camper bevatte een wasser, droger, tv in de 'woonkamer', tv in de 'slaapkamer', uiteraard airco die de hele nacht bleef loeien etc. Onze camper had zelfs geen aansluiting voor een stroomkabel! Trouwens, op 1 camping vroegen ze ons of we werkelijk geen gebruik maakten van stroom, ook geen telefoon opladen of zo? Tja, wij zijn Nederlands en wij gaan toch echt niet hetzelfde bedrag betalen voor het opladen van ons telefoon als de buurman met airco, waasmachine, buitenlichten, geluidsinstallaties etc. etc.
Overigens deed onze oude camper het als een zonnetje! Voor het eerst hebben wij geen pech gehad (voor de kenners: mechanische pech hebben wij altijd). Alleen 1 keer een lege accu, maar gelukkig stonden we op een helling en blijkt dat je een auto met lege accu ook kan starten als hij achterwaarts de heling afrolt. Van tevoren twijfelden wij nog of we een extra verzekering moesten afsluiten. De verzekering was bijna net zo duur als de auto en hoewel we altijd pech hebben, is het altijd mechanisch en is het nooit onze schuld (we rijden geen schade of zo, de auto besluit er gewoon mee te stoppen). Op het laatste moment toch die extra verzekering afgesloten en gelukkig maar. We reden op een onverharde weg, kregen een grote vrachtwagen als tegenligger die te hard reed en ons raam zag er uit alsof het kerst was. Overal sterren en krassen. Gelukkig dekte ons extra verzekering dit in Australië, dit is namelijk niet in elk land het geval.
Een andere leuke stop was Arlie Beach. Vlabij de White Sundays... Mooie stranden, blauw water, ahghgh... Zullen we een trip doen? Nee, we wachten totdat we vlakbij Cairns zijn zodat we makkelijk en betaalbaar naar het Great Barrier Reef kunnen komen. Maar wat een leuke plaats, met gezellige terrassen en een prachtige natuur. Wat was het hier mooi en waarom zijn we nu weer vergeten om wat meer foto's te nemen? Ach, no worries mate. We hebben in de omgeving lekker gewandeld en hebben schilpadden gezien! Ratten hebben we in Australië, in tegenstelling tot Afrika, gelukkig niet gezien. Wat we wel hebben gespot, zijn Possums. Dit zijn een soort grote ratten die 's avonds op het eten afkomen, maar ze zien er lief uit doordat ze pluizig zijn en een leuke staart hebben. En je kan ze zo leuk overbelichten door een foto te nemen!!
De Sunshine Coast bleek niet erg zonnig te zijn. Regen, regen en nog eens regen en we begonnen ons af te vragen of dit tijdens ons verblijf nog zou veranderen. In het Noorden zal het toch wel beter zijn? Weet je wat, als we dan toch regen hebben dan gaan we lekker naar dat natuurpark met regenwoud toe (Wooroonooran national park)! En ja, daar was het droog?? Het slapen en kamperen in de natuurparken vinden wij zo indrukwekkend aan Australië. Geef ons droog weer, geen douche, een ecotoilet, kangoeroes, possums en 's nachts het geluid van allerlei beesten en wij zijn gelukkig. Wat heeft een mens toch weinig nodig. Hoewel, een goed vuurtje om de beesten 's avonds op afstand te houden is toch wel erg fijn.
Toch vinden we ook de luxe de Australië biedt errug lekker. Port Douglas bevatte deze luxe en heeft ons hart wel een beetje gestolen. Wellicht te toeristisch voor sommigen maar voor ons op het juiste moment op (of eigenlijk in) de juiste plaats. Echt gezellige mensen ontmoet! Wij zitten er aan te denken om Terschelling te ontruimen en daar alle leuke mensen te verzamelen die we kennen en leren kennen. Uiteraard kan je jouw brief met jouw motivatie naar ons opsturen!! In Port Dougas besloten we het Great Barrier Reef vanuit Cairns te bezoeken en boekten we alvast een tour voor een paar dagen later. Dit bleek een goede stok achter de deur om ervoor te zorgen dat we Port Douglas zouden verlaten.
In Cairns begonnen we toch een beetje zenuwachtig te worden en hielden we ons hart vast. De datum van de tour stond vast maar het weer was niet echt geweldig. We zouden gaan duiken en snorkelen en het zicht wordt niet beter als het regent. De dag voordat we weggaan was het prachtig weer. Maar, de dag dat wij gingen was het nog beter!! We hebben eerder in Hawaï gesnorkeld tussen enorm veel vissen maar hier is het koraal vooral indrukwekkend! Natuurlijk de vissen waren ook leuk, maar dat koraal.... Van te voren kregen we een uitgebreide instructie, waarbij ze vroegen wie er bang is voor haaien. Uiteraard was Chantal niet bang, want als er haaien zwemmen dan gaan wij daar toch niet snorkelen? Wat, zwemmen er wel haaien? Dat menen ze toch niet? Uiteindelijk zien we 3 haaitjes die niet groter zijn als een meter of anderhalf of twee. Ton vindt het wel leuk en Chantal zwemt hard weg om zich vervolgens achter Ton te verstoppen. Ton vindt het zelfs leuk als ze op hem afzwemmen.
Het duiken was een ervaring op zich. Voor Ton was veel bekend al had hij al jaren niet meer gedoken. Vrijwel gelijk voelde hij zich als een vis in het water en had hij aan de instructeur weinig boodschap. Chantal houdt wel van zwemmen maar is geen watervis. Boven verwachting ging het ademen onder water eigenlijk gelijk goed, maar af en toe bekroop haar wel het gevoel dat ‘we erg diep zijn en er erg veel water om ons heen is' en dat ‘er misschien wel een vis met haar mondstuk vandoor gaat'. Tja, sommige de vissen waren echt groot en voor het zelfde geld hebben ze behoefte aan zuurstof of verzamelen ze mondstukken. Uiteindelijk bleek het een superleuke ervaring die voor herhaling vatbaar is. We zullen zien wat de resterende maanden ons brengen!
In onze volgende post: Buenos Aires waar we nu in ons appartement zitten en overdag Spaanse les volgen. WE ZIJN NIET MEER MOBIEL BEREIKBAAR!! Appie (onze I-phone) gaf al eerder aan zijn eigen pad te willen trekken omdat hij wel Spaans sprak (een geweldige app) en wij niet. Ook was een meneer van mening dat Appie voor ons misschien te veel ruimte in zou nemen of te zwaar was... Einde Appie dus, maar daarover meer in het volgende verhaal. Jullie horen het als we weer mobiel zijn !! Voor nu, en oogjes dicht en snaveltjes toe!!
Groetjes,
Ton en Chantal.
Verhuisbericht
JE HEBT ONS GEVONDEN!!
Ons oude weblog (tonenchantal.reisdagboek.nl) wordt per 15 mei 2011 opgeheven. Het goede nieuws is dat wij inmiddels weer een nieuweweblog hebben en dat jij deze hebt gevonden!!
Deweblog moet helemaal opnieuw worden ingericht....Het zaldus wel even duren voordat het er tip top uit ziet.
Vanaf heden kan je ons volgen via: http://tonenchantal.reismee.nl/.
Tot het volgende verhaal!!
Groetjes,
Ton en Chantal.
Australië, on the road again
Na een vlucht van 13 uur zijn we veilig in Sydney, Australië, aangekomen. Hier hebben we eerst een week van de gastvrijheid van Siem en Lisa genoten. Daarna was het weer tijd voor het harde
reisleven. Wederom een Wicked Camper gehuurd die ons hopelijk naar ons einddoel Cairns gaat brengen. Dit keer is zijn naam Dracula, maar wij noemen hem Draakje.
Bij aankomst op het vliegveld stond onze taxi (Siem) al te wachten om ons, na een bakkie koffie, mee te nemen naar Rouse Hill. Hier zijn wij een week gebleven om even lekker uit te rusten, bij te
praten en uiteraard gebruik (lees hier: misbruik) te maken van alle gemakken die een huis in een westers land te bieden heeft. Jahoe! Wij kunnen nu eindelijk zeggen dat onze kleren niet meer naar
Lake Malawi ruiken!!! Op dag 2 een rondleiding gehad in het bedrijf van Siem (Convoluted Technologies). Vervolgens met de trein naar down town Sydney om onze camper, Draakje, op te halen. Gelukkig
hadden wij voor de terugweg een navigatiewonder van Siem geleend anders is down town Sydney niet echt grappig. De overige dagen hebben vooral bestaan uit een beetje uitslapen, boodschappen doen,
camper schoonmaken, vooral veel achter internet zitten en 's avonds lekker eten (in één week zijn we beide weer 2 kilo aangekomen door Lisa's kookkunst!!!!!). Ook zijn we een dag met Siem, Ashton
en Amelia naar Coloriver geweest om heerlijk van de natuur en rust te genieten. Siem en Lisa: bedankt dat we even bij mochten komen in jullie mooie stolpje en bedankt voor de gezellige tijd!
Na een week was het tijd om op pad te gaan en de oostkust van Australië te gaan ontdekken in Draakje. Draakje is ouder dan alle andere campers die we hebben gehuurd maar doet het tot nu toe
wonderbaarlijk goed. De planning voor de eerste week was om van Sydney naar Brisbane te reizen. Dit hebben wij in 2008 ook al gedaan maar nu hebben wij wat meer tijd zodat we meer tijd in de
nationale parken kunnen doorbrengen.
New South Wales heeft veel nationale parken en velen daarvan bevinden zich langs de kust. Dit is dan ook waar wij het meeste van onze tijd hebben doorgebracht omdat dit toch weer wat anders is dan
wat wij gewend zijn. Op de achtergrond het geluid van de oceaan en als de schemering inzet heel, heel en heel veel dieren om je heen. Met name in Crowdy Bay en Yuraygir NP waren er beesten in
overvloed. Kangoeroes en walibies zijn zulke grappige beesten! Ook hebben we onderweg emoes gezien, iets dat wij niet verwacht hadden in dit gedeelte van Australië. Helaas verstoppen de koala's
zich vooralsnog wel voor ons. Waarom staan die verkeersborden dan langs de weg met de waarschuwing dat er koala's kunnen oversteken?
In bijna alle nationale parken mag je 's avonds fikkie stoken en vele hebben er vaste bbq's staan. Waar wij in 2008 nog faalden in het creëren van een knap vuurtje, zonder de hele camping blauw te
zetten, gaat het anno 2011 een stuk beter. Dit is terug naar (semi) basics: geen of een koude douche met regenwater, eco-toiletten, geen drinkwater, wat wil je nog meer? In de parken hebben we
lekker gewandeld. We hebben zelfs een route van twee uur in iets meer dan een uur gedaan. Wij gaan ervan uit dat dit niet aan onze snelheid ligt maar een fout in de beschrijving van de route. Het
zal wel niet aan onze conditie leggen vrezen wij!!!
Wij zijn nu aangekomen in Byron Bay. In deze plaats zijn wij eerder geweest en heeft ons hart een beetje gestolen. Alleen waar wij hadden gehoopt even lekker een terrasje te kunnen pakken, hebben
de weergoden andere plannen. Het weer is de afgelopen 2 dagen zwaar belabberd. Positief is dat de regen en kou ervoor zorgen dat wij weer eens een verhaaltje schrijven. Straks maar even een
overdekt terras zoeken om toch van deze plaats te genieten zoals het hoort!
Iedereen bedankt voor de leuke, lieve en soms minder lieve (lees: Buur) berichten!
Groeten,
Ton en Chantal.
Bye bye Afrika
Waar anders kan je de Big Five zien in de eerste 4 dagen dat je een continent bezoekt? Geluk hebben we zeker gehad met het spotten van dieren. We hebben meer gezien dan wij kunnen opnoemen! Ook de omgeving, de mensen, de verschillende vegetaties, vlaktes en bergen hebben ervoor gezorgd dat onze wens om een andere natuur te zien meer dan uitgekomen is. In Tanzania waren de wilde dieren, Zanzibar en onze treinreis van Dar es Salaam naar Mbeya echt top. In Malawi de behulpzame mensen, het eenvoudige gebruik van het openbaar vervoer en de vegetatie geweldig. Het indrukwekkendste aan Zambia en Botswana vonden wij de overweldigende natuur. Zuid-Afrika ... Wat heeft dit land eigenlijk niet? Wat een afwisseling binnen een land! En campertje Beans: jij hebt ons een vakantie in een reis bezorgt. Samengevat is het eigenlijk niet te beschrijven en we hopen dat de foto's een beter verhaal vertellen dan wij kunnen.
Het op reis zijn bevalt erg goed. Elke dag zelf bepalen wat we gaan doen, plannen maken, bezienswaardigheden bezoeken, wandelen en met mensen praten. We hebben veel mensen ontmoet: hosteleigenaren, expats, vrijwilligers, andere reizigers en uiteraard lokale mensen. Het leuke aan het ontmoeten van verschillende soorten mensen is dat je verschillende dingen over het land krijgt te horen waarin je verblijft. Problemen op het gebied van gezondheidszorg (AIDS, malaria), armoe, gebrek aan voorzieningen en kennis, corruptie van de onderste laag tot de bovenste laag van de bevolking, hoe leuk het is om in het betreffende land te mogen wonen en het grootte vraagteken bij de Afrikanen waarom wij geen kinderen hebben en willen (daar erg belangrijk). Ook hebben al deze mensen ons geholpen met het plannen van onze reis, dat wil zeggen de volgende bestemming. Natuurlijk hadden we een aantal dingen die we wilden zien, zoals de Serengeti, Zanzibar, Victoria Falls etc., maar over de exacte route hadden wij eigenlijk niet zoveel ideeën. De leukste en beste plaatsen die we hebben bezocht volgden dan ook uit het advies van anderen. De slechte plaatsen die we hebben bezocht kwamen totaal uit onze eigen ideeën voort.
Beton is een woord dat terugkomt als we aan Afrika denken. Bijna in alle hostels/backpackers/hotels waar we hebben geslapen waren de vloeren van beton. Het is dan ook niet de bedoeling dat je dit beton vuil maakt: het is de Afrikaanse vloerbedekking, een luxe die velen zich niet kunnen veroorloven. In de meer chique hostels was het beton niet grijs maar in een mooi kleurtje geschilderd. Op vele plaatsen waar we hebben geslapen was het niet schoon en vaak ook ECHT NIET schoon. Daar waar het echt te smerig was hebben we gewoon smerige kleren aangetrokken als we gingen slapen. Weer een probleem minder.
Op de (veruit) duurste plek waar we geslapen hebben, 66 euro's (!), hadden ze wel mooie tegels. Nadeel: een geweldige service van het hotel die ongevraagd de airco op 16 graden zet als je er niet bent. Gevolg: het begin van een zieke Chantal. De fijnste plek waar we hebben geslapen was toch ons campertje Beans. Heerlijk om te kunnen gaan en staan waar je wilt en af en toe eens lekker met zijn tweeën in de camper te zitten. De goedkoopste slaapplek was een op palen gebouwd hutje aan het strand met een prachtig uitzicht op Lake Malawi. Ongeveer 7,50 euro per nacht voor 2 personen. Nadeel: ratten. Ook tekenend voor onze reis in Afrika. Zelf als andere reizigers ze niet zagen en de lokale bevolking bezwoer dat in het hele dorp geen ratten voorkwamen dan nog zagen wij ratten. Ook met het spotten van deze dieren hadden we dus geluk!
Alles wat je van openbaar vervoer en Afrika verwacht, is waar. Jij denkt dat het busje vol zit, echt niet! Een voorbeeld: jij verwacht dat de minibus waarin je zit met 12 man toch echt bomvol zit, maar dan komen er nog 4 mensen bij. Op dat moment weet je zeker dat het busje propvol zit. Dan passen er nog minimaal 6 mensen, 2 kippen en een geit bij! Wat we trouwens niet hadden verwacht is dat we relatief gezien weinig hebben moeten wachten voordat we vetrokken. 2 uur was wel een beetje de max. Veel expats en rijkere lokale mensen die we hebben gesproken, hadden nog nooit gebruik gemaakt van het openbaar vervoer en vroegen ons hoe we dat dan deden. Nou, loop naar een busstation of naar een bushalte en er zijn altijd mensen die je willen 'helpen' met het vinden van de juiste bus. In Tanzania betekende dit dat de mensen als bijen op de honing op ons afkwamen om ons wat te verkopen. Maar bijvoorbeeld in Malawi waren de mensen echt behulpzaam. Iemand vraagt waar je heen wilt, deelt je mede dat hij dit niet verkoopt en stuurt je naar zijn indirecte concurrent. Tips op het gebied van openbaar vervoer: ga waar de meeste mensen gaan en stap in een bus die al enigszins vol zit, vertrouw niet iedereen (duhh), ding altijd af (vermoeiend maar dat hoort er nu eenmaal bij), betaal pas al je vertrokken bent en jouw tas is jouw tas (op dat moment alles wat je bezit...) dus laat niet zomaar iemand ermee op de loop gaan (gespeeld boos worden helpt). Overigens is het handig als jij de enige blanke in de bus bent. Dan weet iedereen namelijk waar jij er uit moet en beginnen er verschillende mensen te roepen als je onverhoopt niet uitstapt.
Een vraag die wij vaker krijgen is wie de verhalen op ons blog schrijft. Alle verhalen hebben we samen geschreven en vormen soms dan ook een deel van onze dagbesteding. Soms zin voor zin, soms alinea voor alinea en soms de een wat meer dan de ander. Het is een leuke manier om bij te houden wat je doet, waar je bent geweest en om aan een ieder die het wil weten kenbaar te maken waar je bent. Alleen het trage internet heeft nogal eens voor irritatie gezorgd. Willen we een verhaal plaatsen en dan ligt het internet er weer eens uit of valt zelfs de stroom in de hele stad uit. Foto's uploaden kan een totale dagbesteding zijn! We zijn echt super blij dat we een kleine laptop mee hebben zodat we ons verhaal niet pas in het internetcafé kunnen typen. Dit zou niet alleen een vermogen kosten maar zou volgens ons ook voor de nodige irritatie zorgen. In zo een café betaal je namelijk per minuut/kwartier/uur/..., waardoor er druk op de tijd staat. Zeg eerlijk: mijn manier om de computer te bedienen is toch echt beter (is dit nu Ton of Chantal?).
Dan voor de mensen die plannen hebben om op reis te gaan. Waarvan zijn we echt blij dat we het mee hebben genomen en wat hadden we thuis willen laten? Om het eerlijk te zeggen hebben we geen dingen mee die we naar huis willen sturen, maar we hebben niet zoveel mee (1 spijkerbroek is toch echt noodzakelijk). De tassen die we mee hebben zijn super doordat we ze helemaal open kunnen risten (Lowe Alpine - Travel Trekker Pro 60 en 70 liter). Zoals gezegd zijn we blij met onze laptop en ook met de Iphone en onze betere, wat grotere, camera zijn we enorm blij. Wij zijn onverwacht blij dat we een klamboe hebben genomen. Deze houdt niet alleen muggen tegen maar ook kakkerlakken en ratten. Ook wilden we in eerste instantie ducktape meenemen. Broer raadde ons echter aan om sporttape mee te nemen. Super! Kan echt overal voor gebruikt worden (zelf zou ik niet snel ducktape op mijn lijf plakken maar sporttape op dingen die kapot zijn wel). Daarnaast is een mes noodzakelijk (Remco bedankt!), blijken paperclips multi-functioneel (van het ophangen van de was tot en met het fixen van een brander die het niet doet) en is een waslijn ook geen overbodige luxe (van waslijn tot klamboe ophang mechanisme en meer).
Afrika: bedankt! Het was een geweldige tijd en we komen je in de toekomst zeker nog eens opzoeken!!
Groeten,Ton en Chantal.
Zuid-Afrika: Beans, strand en bergen - bean there, done that
Vanuit Maun zouden wij onze reis voortzetten met een vlucht richting Johannesburg. Nadat wij waren ingestapt werd ons doodleuk medegedeeld dat het vliegtuig een technisch probleem had dat alleen verholpen kon worden in Gabarone. Geen groot probleem, maar dat soort informatie wil je (lees hier Ton) echt niet weten voor je opstijgt!! In Gabarone aangekomen zou de reparatie niet langer dan 30 minuten duren dus hebben we meer dan 4 uur zitten wachten tot het vliegtuig was gemaakt. Uiteindelijk zijn we met een ander vliegtuig naar Johannesburg gevlogen.
Johannesburg is niet de stad die wij wilden zien, maar logistiek gezien kwamen we er gewoonweg niet onderuit. Een groot voordeel van zo een stad is dat ze er goede dokteren hebben want (ja,ja het kon niet anders) Chantal werd ziek. Toch maar even een malariatest laten doen vanwege de vele malariagebieden waarin we tot nu toe verbleven. Uitslag: geen malaria maar wel een stevige bronchitis. Maar zoals het een echte reiziger betaamd, gun je jezelf geen tijd om de medicijnen op te halen dus op naar Graskop! Daar kon Chantal het niet langer ontkennen: geen gereis meer, ziek is ziek. Antibiotica, hoestmiddel en hele stevige pijnstillers opgehaald en de wereld zag er iets anders uit. Voordelen van thuis ziek zijn: in jouw eigen bed liggen als je beroerd bent, zielig op de bank hangen en af en toe eens televisie kijken als het wat beter gaat. Voordelen van ziek zijn op reis: je hebt alle tijd dus als je niet lekker bent dan ga je gewoon midden op de dag een paar uur slapen (ik ben niet ziek), onder een boom liggen om uit te zieken (de camper was echt te heet) en terwijl je ziek bent genieten van de vogels die fluiten vanuit de betreffende boom - weer een nieuwe ervaring dus.
Graskop ligt vlakbij de Blyde River Canyon en bij het Kruger National Park. Het is een prachtig berggebied waar je veel kunt wandelen. Dit werd helaas (of gelukkig) verhinderd doordat Chantal uitgeteld onder een boom lag. Er zat niets anders op om eerst even niets te doen en daarna het gebied uitgebreid te bezoeken met Beans. Heerlijk die bergen!! Een paar dagen langer gebleven dan verwacht en het Krugerpark uit het plan gehaald omdat we al erg veel wildparken hebben gezien.
Strand, ja dat heeft Zuid-Afrika ook. Saint Lucia zag er in de Lonely Planet goed uit, alleen bedacht Beans zich halverwege. Hij besloot dat hij met de huidige relais niet verder wilde en weigerde te starten. Uiteindelijk (na 3 uur wachten) besloot de verhuurmaatschappij dat zij iemand uit Johannesburg naar ons toe zouden laten rijden. Dit zou 2,5 uur duren maar duurde 6 uur. Ach, we zijn ondertussen wat gewend en eigenlijk worden we allebei niet erg chagrijnig van het wachten, tot grote verbazing van de eigenaar van de benzinepomp / hotel waar we waren gestrand. Het was ondertussen donker geworden waardoor wij niet verder wilden rijden en we overnacht hebben in Badplaats (in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, ligt dit niet aan de zee).
Beans was de volgende dag beter gestemd en bracht ons nu wel naar Saint Lucia. De volgende dag naar iSimangaliso Wetland Park waar Cape Vidal in ligt. Dit schijnt één van de mooiste stranden te zijn van Zuid-Afrika met zand duinen tot wel 150 meter hoog. Hier een beetje over het strand geslenterd en de kustlijn bij Mission Rocks bekeken. 's Avonds lekker gekookt en een beetje op tijd naar bed gegaan want de volgende dag stond er weer een rit gepland naar uMtentweni. Nadat wij na lang zoeken het backpackershostel hadden gevonden, bleek deze direct aan het strand te liggen. Als je dan toch ergens moet verblijven.....
Vanwege het mooie weer besloten we de kustlijn nog wat verder te volgen. Aangekomen in Port St Johns besloten de weergoden dat het genoeg mooi weer was geweest. Daar zaten we dan, aan het strand, met een mooi natuurpark en met veel regen en onweer. Ook indrukwekkend maar we hebben het toch maar even rustig aan gedaan. Na twee dagen begon dit ook te vervelen en wilde Beans graag nog eens wat bergen zien. Hij werd helemaal super gelukkig toen hij in Underberg (zuidelijk Drakensberg) op een boerderij mocht logeren. Op de boerderij, Khotso horse trails, worden zo een 100 paarden gehouden en vele schapen. Prachtig als je van paardrijden houdt... Wij hebben lekker gewandeld over de 1300 hectare die deze boerderij groot was. 's Avonds lekker zelf koken onder toezicht van Simon, een paard dat zijn pensioen sleet met het staan in en bij de keuken. Doordat het onderste helft van de deur gesloten was, kon hij gelukkig (volgens Chantal) niet naar binnen! En Chantal overigens ook niet via deze weg naar buiten.
Na een aantal dagen zijn we vertrokken naar het noordelijke gedeelte van de Drakensberg, waar we nu zijn. We zitten 21 kilometer noordelijk van Bergville en het is hier prachtig. We vragen ons af of we misschien last hebben van het feit dat Nederland geen bergen heeft en wij dit willen compenseren door veel bergen te bezoeken. Het is hier makkelijk om mooie wandelingen te maken en dit doen wij zowaar dan ook. Eigenlijk hadden we hier willen klimmen rondom het Amphitheatre, een enorme bergkam, maar helaas besloot de instructeur zijn baan vaarwel te zeggen en alle klimspullen met zich mee te nemen.
Zondag moeten wij Beans helaas weer inleveren in Johannesburg. Maandag vliegen we naar Australië om daar dinsdag aan te komen en te worden opgepikt door Siem. Hopelijk gaan we de week daarna Australië in een camper ontdekken. We zijn nu weer druk bezig met het regelen van een camper en dit staat dus nog niet vast. Ja, reizen is zwaar en stressvol. Natuurlijk hadden we dit niet eerder kunnen regelen en hoezo wordt Pasen (=topdrukte in camperland) dit jaar weer gevierd (ergens in April?)?
O ja, eindelijk is ons ticket geregeld!! De laatste vluchten van en naar Jamaica stonden nog niet vast omdat dit pas 11 maanden van te voren vast gezet kon worden. Toen wij niets hoorden hebben wij eind februari maar eens contact opgenomen. Het duurde een maand en heeft het nodige email verkeer gekost, maar het is gelukt! 20 december vliegen we van Belize naar Jamaica. Op 6 januari moeten we Jamaica verlaten om op 7 januari om 14.00 uur weer voet op Nederland bodem te zetten. Ben benieuwd wat voor weer het dan is?!
Groetjes,Ton en Chantal.
Zambia en Botswana: ontspanning en natuurgeweld.
Na ons shopping adventure in Blantyre (waar wij er achter kwamen dat we eigenlijk niets nodig hadden en dus niets hebben gekocht) hebben wij koers gezet richting de hoofdstad van Malawi, Lilongwe. Vanuit Lilongwe vertrekt 2x per week een rechtstreekse bus naar Lusaka, Zambia. Uiteraard vertrekt deze bus, voor de 12 uur durende reis, op het mooie tijdstip van 05:30 uur. Wederom betekende dit dat het wekkertje om 04:30 uur herrie begon te maken. Ons hotel was gelukkig op 200 meter van de busstandplaats (niet de beste buurt overigens) anders hadden we waarschijnlijk een keer te veel gesnoosd en de bus gemist. Het leuke van reizen met de bus is dat je veel van het land ziet, het nadeel is dat het een ontzettende test is voor ons zitvlees.
Doordat we wel erg veel steden achter elkaar hadden bezocht, was 2 nachten Lusaka meer dan voldoende. Tijd om naar Livingstone te gaan, in het zuiden van Zambia. Na wat rond shoppen vonden wij hier een relaxed hostel: Jollyboys Backpackers. Tijd dus om te ontspannen, plannen te maken en onze verdere route uit te stippelen (en de bijhorende financiën). Het hostel beschikte over een keuken waar je kon koken. Heerlijk om weer eens te koken en een Hollandse maaltijd te eten. Daarnaast is Livingstone een goede uitvalsbasis om de Victoria watervallen te bezoeken. Doordat wij deze in het regenseizoen bezochten, waren de verschillende watervallen 1 grote waterval geworden. Wat een natuurgeweld en een geluid!! We waren blij dat we onze regenjassen mee hadden, anders waren we drijfnat geweest!
De plannen die we hadden gemaakt, hebben goed uitgepakt. Vanuit Zambia hebben we een tour in het Chobe National Park in Botswana gedaan. Een makkelijke manier om de grens over te komen gecombineerd met vele mooie beesten: olifanten, krokodillen, leeuwen, en noem maar op! De nacht hebben we in het park in een tentje doorgebracht. Best spannend met al die beesten om je heen, zonder dat er een bewaker of iets dergelijks aanwezig is. Volgens onze gids zou het licht dat ‘s nachts bleef branden de beesten voldoende afschrikken. Daar vertrouwen we dan maar op .... Desalniettemin hebben we heerlijk geslapen.
Na de tour hebben we nog een nacht in Kasane doorgebracht om vanuit daar met het vliegtuig naar Maun te vertrekken. Ja ja, het is een beetje smokkelen, maar we hebben voor nu even genoeg bussen gezien. Maun is een goede plaats om de Okavango Delta te bezoeken. Dit hebben we gedaan met een speedboot en vervolgens een Mokoro. Dit is een uitgehakte boomstam. Wij met zijn tweeën in zo een boomstam en achterop onze Mokoro een man die met behulp van een kloet (voor de ABN-ers: een lange stok) de boomstam voortduwde. Erg leuk om weer eens een andere manier van reizen mee te maken en wat een rust! Ook hier weer in het wild gekampeerd, waarbij een nijlpaard dichterbij kwam dan wij hadden gehoopt. Omdat we zelf geen kampeerspullen mee hebben, hadden we een compleet verzorgde trip geboekt. Privékok mee, drie boten, een gids en nog twee jongens die onze afwas deden, het kamp schoon hielden en een prachtig gat in de grond hebben gegraven. Zit je dan, in het wild, op een WC-bril op pootjes met een prachtig wijds uitzicht. Dit is pas genieten van je privé momenten!!!!!! Na een middagwandeling van ruim 3 uur stond er een heerlijke maaltijd op ons te wachten. Na het eten nog even een wijntje toe en toen vroeg naar bed want de volgende ochtend moesten we WEER vroeg op (05:45 uur) voor de ochtendwandeling. In de middag terug naar de bewoonde wereld om nog 2 nachtjes in Maun te bivakkeren.
Onze volgende halte is Johannesburg, Zuid Afrika om daar 3 weken met een Wicked Camper een deel van het land te doorkruisen. We hebben er zin in.
De foto's volgen wederom later (het internet is hier zo ongeloooofelijk traag). This is Africa: alles is hier wat trager, zelf het bier wordt 'slow brewed' - zie de foto bij het verhaal (als dat tenminste lukt).
Groetjes,
Ton en Chantal
