Wat leuk dat we jullie weer mogen begroeten op ons nieuwe weblog en bedankt voor de leuke reacties. Ondertussen hebben wij er alweer tweeënhalve week Buenos Aires opzitten. Aldaar hebben wij twee weken Spaanse les gevolgd en de stad verkend, inclusief dierentuin. Daarna zijn we met een veerpont en bus naar Uruguay gegaan. Eindelijk weer zwart witte koeien! In Uruguay hebben wij Montevideo en Punta del Este bezocht. Vervolgens zijn we naar het Noord-Westen getrokken in de hoop dat we daar de grens weer konden oversteken naar Argentinië. Nu maar hopen dat dit lukt!!

Zaterdag 7 mei zijn we in Cairns in een vliegtuig gestapt welke ons via Sydney naar Buenos Aires heeft gebracht. De totale reistijd van ongeveer 21 uur, het weinige slapen in het vliegtuig en het tijdsverschil van 13 uur zorgden voor een behoorlijke jetlag. Obstakel 1: door de douane komen. Voor het scanapparaat stond een rij van +/- 200 meter wat ongeveer 1,5 uur heeft geduurd. Obstakel 2: op het vliegveld voldoende geld pinnen om het door ons gehuurde appartement in cash te kunnen betalen en wat cash te hebben voor andere zaken. Hier moesten we maar liefst 7 keer voor pinnen omdat de pinautomaten in Argentinië een maximum hebben dat voor onze begrippen niet erg hoog ligt (op het vliegveld 700 pesos). De rij van ongeduldige Argentijnen achter ons werd steeds groter en het viel gelukkig helemaal niet op dat wij de pinruimte verlieten met een groot bedrag aan cash. Gelukkig hadden we een lift naar ons appartement geregeld!

Het appartement beviel erg goed en het was heerlijk om weer eens 55 vierkante meter tot onze beschikking te hebben in plaats van een campertje van nog geen 6 vierkante meter. Lekker zelf koken, een slaapkamer met een twee persoonsbed, een TV, internet, een tafel en een soort barretje waar we aan konden zitten. Het appartement bevond zich in de wijk Palermo. Dit is een gezellige buurt met winkels, boetiekjes, terrassen. Later bleek dat alle Argentijnen die wij zijn tegengekomen ook in Palermo woonden. Goede keus dus. Het eerste weekend hebben we weinig meer gedaan als wat boodschappen, een beetje in de buurt kijken, slapen en genieten van onze jetlag. O ja, en Chantal heeft het halve appartement lopen schrobben om wakker te kunnen blijven en zo wat over de jetlag heen te komen (Chantal vond het niet erg schoon).

Maandag was het dan zover, de eerste dag van school. De school bevond zich in het centrum van de stad op zo ongeveer 45 minuten van ons appartement. Dus op tijd staan en richting de metro. Uiteraard waren wij te vroeg en de mensen van de school te laat. Wel even wennen zo een geregeld leven. Twee weken lang hadden we in de ochtend, tot 13:00 uur, lessen in groepsverband. Nou ja, wij en nog twee andere mensen. Vervolgens ‘s middags les met zijn tweeën om ons wat meer te richten op de begrippen die wij tijdens het reizen nodig hebben. Best vermoeiende dagen... 8 uur van huis, 18.00 uur weer thuis en veel te veel nieuwe woorden en informatie rijker. Daarna nog even een hele lading huiswerk maken (zitten we weer op de middelbare school?), boodschappen doen, eten koken, huiswerk maken en proberen te slapen. Nadat we de eerste dag erop hadden zitten waren we aardig aan ons eind. Dit, in combinatie met een overvolle metro en een handige meneer, had tot gevolg dat wij op weg naar 'huis' werden gerold waardoor wij nu geen Appie meer hebben. De positieve kant is dat we die reisverzekering dus niet voor niets hebben afgesloten! Mindere kant is dat we nog steeds niet op ons normale nummer bereikbaar zijn. Een oude simkaart die we mee hadden, zou nu moeten werken maar doet het nog steeds niet (wordt hopelijk vervolgd). Gelukkig zaten wij op Spaanse les en konden wij zonder enige problemen een simkaart bestellen. Hola, vendes un simkaart? No, un simcarte? No, SIMCARD. Oke, dat woord kennen ze dus niet. Dan maar weer op zijn Nederlands. Telefoon uit elkaar gesloopt, met het kaartje zwaaien en een aardige ‘por favor' toegevoegd. Ha, dat werkt. Bij een andere winkel het beltegoed opwaarderen. Lukte ook. En de telefoon ... deed het nog steeds niet. Na wat handen en voeten werk, 60 minuten geduld en echt een superservice van de winkel zijn we nu bereikbaar op nummer +54 911 6828 1368 (zolang we in Argentinië of Uruguay zijn, daarbuiten waarschijnlijk niet)

Het tweede weekend hebben we het lekker rustig aan gedaan. De dierentuin bezocht, een beetje door Palermo geslenterd en veel geslapen. Stom genoeg zorgde de combinatie van dierentuin en Spaanse les ervoor dat we nu pas konden lachen om de naam Chicolama uit de Fabeltjeskrant. Na nog een slopende week Spaanse les vonden wij dat het tijd werd om ook eens te genieten van al het moois dat Buenos Aires te bieden heeft. Zaterdag lekker een paar uur gewandeld langs de mooie historische gebouwen die deze stad heeft. Ook zijn we lekker uit eten geweest. Hierbij kreeg Ton 600 gram vlees op zijn bord en Chantal zo een 350 of 400 gram, heerlijk mals, mmm. Ja, we zijn in Argentinië!! Zondag het appartement schoongemaakt (dit was onze laatste dag in het appartement) en gewandeld door een ander gedeelte van de stad. En hoewel we nog steeds niet echt Español hobbelen (of was het nu hablamos) komen we er in dat weekend toch achter dat twee weken Spaans ons wat heeft gebracht. Zo kunnen we buskaartjes en hotelkamers regelen, hebben we een pakketje naar huis gestuurd, weten we enigszins wat we in een restaurant bestellen en is Ton zelfs naar de kapper geweest (voor de eerste keer tijdens de reis omdat Chantal het in Afrika heeft geknipt).

Maandag het appartement ingeruild voor een hostel en dinsdag eindelijk weer op pad. Bestemming: Montevideo, Uruguay. 's Morgens met de veerpont de Rio del Plato overgestoken, daar op een bus gestapt en 's middags in Montevideo gearriveerd. Onderweg mooie zwart met witte koeien gezien, ja dit bevalt ons wel. Het hostel wat we hadden uitgezocht was niet naar onze smaak en dus gingen we op zoek naar een ander hostel. Het derde hostel had een privékamer vrij en was naar onze smaak, dus gelijk maar drie nachten gebleven. Montevideo heeft een leuk centrum waar je kunt winkelen, al is het niet goedkoop, en we struinen de winkels af op zoek naar een Lonely Planet van Peru, Bolivia of Ecuador, maar hebben geen geluk. Ook heeft deze stad mooie historische gebouwen en beelden en op de koop toe hebben ze ook nog strand! Het is nu echter geen zomerseizoen en het is dan ook te koud om op het strand te gaan liggen zonnen. Wat ons opvalt is dat de mensen in Uruguay qua cultuur toch lijken te verschillen van de Argentijnen die wij tot dusver hebben meegemaakt. Ze zijn wat rustiger en wat meer naturel. Redelijk relaxed!

We besluiten richting Punta del Este te verhuizen. Een badplaats die in het seizoen een drukke vakantie trekpleister is vanwege de surf- en shopmogelijkheden. Niks geen historische gebouwen maar hoge hotels en appartementen complexen voor de meer bedeelde mensen. Wij verblijven vlakbij een aantal van die gebouwen in een grote woning die om is gebouwd tot hostel. We zijn erg benieuwd hoe het er hier over 5 of 10 jaar uitziet. Waarschijnlijk helemaal volgestampt met hoogbouw. We wandelen naar de haven en zien daar zeehonden en een zeeleeuw. Die laatste hebben we nog nooit gezien en we verbazen ons over zijn hoofd en de grootte van zo een beest. Leuk om te zien. Verder is het tijd om plannen te maken. Willen we nog verder Uruguay in of gaan we weer richting Argentinië om de Iguazú Falls te bezoeken? Het zijn uiteindelijk de Iguazú Falls geworden, maar dit zorgde ook weer voor wat uitzoekwerk. De makkelijkste weg lijkt terug te gaan naar Buenos Aires en vervolgens een bus te pakken. Dit blijkt ook de duurste weg en bovendien hebben wij die route al afgelegd en zijn we voor ons gevoel lang genoeg in Buenos Aires geweest. We willen wat anders, zoeken verder en vinden een route die wij leuk vinden. Na twee nachten Punta del Este nemen we 's middags de bus naar Montevideo. Dezelfde avond nemen we de nachtbus van Montevideo naar Salto in het westen van Uruguay (alwaar we gaan proberen de grens naar Argentinie over te komen). Dit is onze eerste nachtbus en het bevalt goed: als we wakker worden zit er niemand meer in de bus en blijken we op onze eindbestemming te zijn.

We hadden op het internet een hostel in Salto gevonden maar deze bleek dicht te zijn. Gelukkig hadden we wat meer opties en zijn we naar een hotel in de buurt gewandeld. Hier aangekomen besluiten we om toch nog maar even wat te gaan slapen (we hadden wel geslapen in de bus maar de overstap en toch korte nachtrust zorgen ervoor dat we ons wat gebroken voelen). We hadden hier graag naar warmwaterbronnen gegaan, maar slaap gaat gevoelsmatig voor. Uitgeslapen zijn we weer op pad gegaan om een bus te regelen om de grens over te komen van Salto naar Concordia, Argentinië, en om uit te zoeken met welke bus we van Concordia naar Puerto Iguazú kunnen komen. Volgens onze bronnen zou dit niet al te gemakkelijk zijn, maar uiteindelijk viel dit alles mee (voor het hoe en wat zie de PS onder dit verhaal). Met twee reserveringen op zak zijn we weer terug gewandeld richting ons hotel. Salto blijkt een leukere stad dan wij hadden verwacht trouwens, geen grote gebouwen, relaxte sfeer, prima te doen. Verder hebben we een rustig avondje voor de tv gehangen en een groot deel van dit verhaaltje hebben geschreven.

Groetjes,

Ton en Chantal.

PS.

Van Punta del Este naar Montevideo gaan vele bussen per dag waaronder de maatschappijen Copsa en Cot.

Van Montevideo (Tres Cruzes) gaan onder andere Argencia Central en Nuñes naar Salto. Op moment van schrijven heeft Agencia een bus net na middennacht en Nuñes vroeg in de ochtend.

In Salto kan je een veerpont pakken naar Concordia, Urugay. Het leek ons makkelijker om met de bus te gaan, omdat deze eindigen op het busstation waar vandaan je bussen kunt nemen naar Puerto Iguazu. Maatschappijen die van Salto naar Concordia gaan zijn Flecha (in de ochtend en avond) en Chadre (in de ochtend en om 14.00 uur).

Aangekomen in Concordia zijn er een stuk of drie of vier loketten die een busreis verkopen naar Puerto Iguazu. Wij zijn met Expreso Singer (zie o.a. website van Andesmar) gegaan, omdat we dit kaartje al in Salto konden boeken en wij niet wisten dat dit zo eenvoudig zou zijn in Concordia. Wij hadden verschillende verhalen gelezen dat je midden in de nacht naar de snelweg zou moeten met een taxi en dan op de bus zou moeten stappen. Dat is dus niet meer zo.

Op zich is alles achter elkaar te plannen zonder een stop te maken. Mocht je ergens vast komen te zitten dan zijn er genoeg goedkope hotels in Salto en genoeg hostels in Concordia.