Na een relaxte tijd in Puerto Viejo werd het weer tijd om een bezoek te brengen aan de bewoonde wereld. We kwamen aan in een regenachtig San José en het bleef de daarop volgende dagen regenen (echt met bakken uit de lucht). We besloten dat als we dan toch nat moesten worden we maar beter konden gaan leren golf surfen in Tamarindo. Na een aantal dagen afzien (surfen kan best zeer doen) zijn we doorgereisd naar Nicaragua om weer een beetje op kracht te komen in San Juan del Sur. Vanuit hier zijn we vertrokken richting Poste Rojo, een hostel waar we vanaf Argentinië al goede berichten over gehoord hadden. Hier hebben we 5 nachten in een boomhut geslapen voordat we de reis voortzetten richting Isla Ometepe, een eiland dat uit twee vulkanen bestaat. Daarna zijn we via Granada en Leon naar Esteli gegaan. Hier hebben we een bezoek gebracht aan een sigarenfabriek en hebben we in een canyon gezwommen. Vanuit daar hebben we een lange reis gemaakt naar de Bay Islands in Honduras, waar we op dit moment verblijven.

De busrit van Puerto Viejo naar San José is maar 4,5 uur (eindelijk worden de afstanden en reistijden een beetje normaal) en we arriveerden dan ook rond het middaguur in de hoofdstad. We waren nog niet goed en wel uit de bus toen we werden verrast door een wolkbreuk. Ons plan om naar het hostel te wandelen viel hiermee letterlijk in het water en een taxi naar het hostel bracht uitkomst. Het hostel leek meer op een hotel en ze hadden buiten de dorms en gewone dubbels ook luxe kamers met tv, eigen badkamer met warm water, echt wat voor ons! Het weer in San José werd er niet beter op, en het is ook niet echt een leuke stad, dus hebben we het meeste van onze tijd in het hostel doorgebracht met het uitzoeken van wat ons volgende reisdoel werd. Ons originele plan om richting het Corcovado N.P. te gaan kwam te vervallen vanwege overstromingen en weggespoelde wegen. We moesten dus wat anders verzinnen. Aangezien het weer in Centraal Amerika overal slecht was, en het dus niet erg veel zin had om Costa Rica te verlaten, besloten we om te gaan golf surfen. Als je dan toch nat wordt, kun je maar beter wat leuks doen! Na drie nachten in luxe werd het dus tijd om te verkassen naar de Atlantische kust, naar het surf dorp Tamarindo.

Wij hadden via internet onze accommodatie en surflessen geregeld zodat we gelijk de volgende dag aan onze lessen konden beginnen. Tamarindo is een leuk dorpje alleen is alles ontzettend duur (en dat is niet handig als je op een budget probeer te leven) en is alles ingesteld op Amerikaanse toeristen. Maar.... Het weer in Tamarindo was ondanks alle voorspellingen geweldig. Het had voor onze aankomst bijna twee weken onophoudelijk geregend maar op de dag van onze aankomst begon het zonnetje te schijnen en heeft ons niet meer in de steek gelaten. Onze eerste surfles was een aaneenschakeling van dieptepunten met hier en daar een hoogtepunt. Chantal stond direct bij de eerste golf en had een Doe Maar momentje (Is Dit Alles?). Bij Ton duurde het een aantal pogingen maar ook hij kreeg het uiteindelijk voor elkaar. Helaas werd dit hoogtepunt direct gevolgd door meerdere dieptepunten in de vorm van als walvissen aanspoelen op het strand (en dat is geen fraai gezicht). Na anderhalf uur spoelde we voor de laatste keer aan en gingen we verslagen maar tevreden terug naar het hotel voor een welverdiende warme douche. Het hotel was echt super luxe! De volgende morgen werden we geteisterd door een enorme hoeveelheid spierpijn en zere ribben (dit werd de volgende dagen alleen maar slechter) maar dat weerhield ons niet om vóór onze tweede les eerst nog even zelf proberen te surfen. Ondanks de spierpijn werden we wel steeds een beetje beter en na de vierde les waren we in staat om af en toe een golf te pakken zonder te verzuipen of als een complete idioot op het strand aan te spoelen. We zijn nog een paar dagen langer in Tamarindo gebleven voordat we richting Nicaragua vertrokken.

De grensovergang tussen Costa Rica en Nicaragua staat bekend als een van de lastigste van Centraal Amerika. Het advies voor de grensovergang is dat je deze zo vroeg mogelijk passeert omdat ‘de oversteek' erg lang kan duren. Voor ons betekende dit dat het wekkertje om half vijf lawaai begon te maken en wij om half zes in de bus zaten. Eenmaal aangekomen bij de grens was het een chaos van mensen en vrachtwagens maar binnen drie kwartier zaten wij in een taxi die ons naar onze volgende bestemming zou brengen, San Juan del Sur. San Juan is een leuk stadje waar ook veel gesurft wordt op de omringende stranden. Wij hebben hier niet gesurft om de ribben en de spierpijn wat rust te gunnen. Voor de eerste nacht hadden we een hostel gevonden maar besloten na het inchecken toch maar voor een andere optie te gaan zoeken voor de overige dagen die we daar wilde blijven. Uiteindelijk belanden we na een mislukte missie in de lokale Irish Pub voor een biertje en deze bleken ook kamers te hebben. Na een kijkje te hebben genomen (grote kamer, eigen badkamer, keukentje en balkon) en Chantal met al haar charmes de prijs binnen ons budget had gekregen, besloten we de volgende ochtend te verhuizen. Na een paar heerlijk rustige dagen en een nachtelijk bezoek aan een broedplaats voor schildpadden was het weer tijd om een volgende plaats te bezoeken, Treehouse Poste Rojo.

We hadden al van het hostel Poste Rojo gehoord toen we nog in Argentinië waren (en al reizend hoorde we steeds goede verhalen), we waren dus erg benieuwd. Omdat er verkiezingen in Nicaragua waren (dit is een tijd dat je niet in steden wilt zijn) besloten we om een aantal dagen in het Treehouse door te brengen om de eventuele ellende te vermijden. Poste Rojo is gebouwd op/tegen de uitlopers van een vulkaan. De meeste van de gebouwen zijn een soort houten huisjes maar er is ook één echt boomhuis. Hier hebben wij in geslapen. Het enige nadeel was dat als je naar de gemeenschappelijke ruimte (lees hier bar) wilde je ongeveer 10 minuten omhoog moest klimmen over een rotspad. En dan hebben we het nog niet eens over de gevaarlijke afdaling in het donker! Pfff. Verder is het een relaxte plek om een paar dagen te verblijven met leuke brulapen en een knetter gekke eigenaar Chad. Deze gaat echt helemaal los als hij denkt dat het tijd is voor een feestje en doet vervolgens de volgende dag helemaal niets ten gevolge van zijn kater. De full moon party's en de wekelijkse free rum night zijn feestjes waar heel wat backpackers op af komen. Of misschien dat ze naar de knettergekke eigenaar komen kijken die naakt over een hangbrug heen rent? Na de verkiezingen waren er hoegenaamd geen betogingen en vertrokken wij richting Granada om vervolgens naar Isla Ometepe door te reizen.

Isla Ometepe is een eiland in Lago de Nicaragua en bestaat uit twee vulkanen. Zoals zoveel plaatsen die wij hebben bezocht is dit er weer één die je volgens iedereen niet mag missen. We zaten al weer vroeg in de bus om vervolgens met een bootje over te steken. Ondanks het mooie weer was het meer onrustig met als gevolg dat er een behoorlijk aantal mensen niet geheel droog overkwamen. Bij aankomst op het eiland stond de bus die wij moesten hebben al klaar voor vertrek zodat wij anderhalf uur later op onze plaats van bestemming aankwamen. Helaas (of gelukkig) zat het hostel waar wij wilden verblijven vol zodat wij met onze te zware tassen een wandeling berg opwaarts konden maken naar een ander hostel/ ecologische boerderij. Het hostel leek en beetje op Poste Rojo alleen mooier en beter georganiseerd. Onze kamer was een hutje op palen met een balkon en hangmatten, we mochten weer niet klagen. Bij het hostel hadden ze ook een bakkerij, een winkeltje waar ze eigengemaakte/ gekweekte producten verkochten en een pizzeria met super goede pizza's. Ja, alles ecologisch. Omdat er rond de toppen van de vulkanen op het eiland veel bewolking hing, besloten we deze maar niet op te lopen en dit bleek een goed besluit. Van de mensen die terugkwamen hoorden we dat er weinig te zien was vanwege de wolken en dat het er super hard waaide. Na twee dagen waarin we alleen maar hebben liggen lezen (ze hadden ook een bookswap) in onze hangmatten besloten we om nog een paar dagen naar Granada te gaan.

Granada is een super leuk stadje met mooie gebouwen die goed onderhouden zijn en in allerlei verschillende kleuren zijn geschilderd. Ook zijn er veel gezellige barretjes, terrasjes en restaurantjes en dat is natuurlijk echt niks voor ons. Terwijl we samen met Bob en Lida (twee gezellige Nederlandse meiden) in Rivas op de bus stonden te wachten stapten Nico en Rachel (twee Kiwi's die we in Mancora hebben ontmoet) uit een taxi. Zij bleken ook richting Granada te gaan. De busrit was dan ook heel gezellig waarbij we mooi de tijd hadden om even bij te praten. Omdat we al eerder in Granada waren geweest besloten we om een hostel te zoeken in het centrum van de stad, dicht bij alle gezelligheid.

Na een paar gezellige dagen vertrokken we naar León omdat we hadden gehoord en gelezen dat dit ook een mooie stad zou zijn. Dit bleek helaas niet waar te zijn! Waar in Granada een hoop gebouwen zijn opgeknapt en geschilderd was in León alles behoorlijk grijs en grauw. Reden voor ons om hier zo snel mogelijk weg te komen. Gelukkig hadden we wel een geweldig mooie kamer met eigen badkamer en tv en dat voor maar 18 dollar per nacht (koopje).Verder hadden ze in het hostel een goed restaurant en een gezellige bar waar ook veel locals kwamen. Ook waren de Kiwi's inmiddels weer gearriveerd dus wederom aan gezelligheid geen gebrek. Zo was ons bezoek aan León toch nog leuk! Vanuit León zijn we naar Esteli gereisd. In de bus kwamen we Ryan weer tegen (de eerste keer dat we deze Engelsman tegenkwamen was in Bolivia) en de daarop volgende dagen zijn we samen opgetrokken. We hebben een bezoek gebracht aan de lokale sigarenfabriek. Jeetje, dat is allemaal handwerk! Ook hebben we een trip gedaan naar de Somoto Canyon. Dit was super leuk. Er is geen mens te bekennen en dat terwijl het echt prachtig is. Toch bijzonder als je op zo een minder 'ontdekte' plek bent. We hebben in alle rust in de rivier gezwommen en hebben zo een behoorlijke afstand door de canyon afgelegd. Uitgeput hebben we nog even een lunch naar binnen geschoven, waardoor we weer op volle kracht verder konden reizen richting Honduras.

Aangezien we vlak bij de grens waren, kozen we er voor om die dezelfde dag nog te passeren, zodat we de daarop volgende dag in één ruk door konden naar de Bay Islands. Ryan heeft ongeveer overal zijn afding capaciteiten in de strijd gegooid, waardoor wij onder andere een behoorlijk goede deal bij de grens kregen bij de lokale geldwisselaar (wij lopen normaal gewoon weg als we vinden dat we afgezet worden, maar dit gaat er bij Ryan niet in). De nacht hebben we doorgebracht in een hotel in San Marcos de Colon, wat tegen verwachting in eigenlijk best een leuk plaatsje was. De volgende dag om 6:00 uur de bus gepakt naar de hoofdstad om vervolgens met nog twee bussen naar La Ceiba te reizen: de plaats waar de veerboten naar de Bay Islands vandaan gaan. Helaas duurde deze reisdag 14 in plaats van de gehoopte 10 uur. De volgende ochtend de veerboot gepakt naar Utila, wat één van de Bay Islands is. Op Utila kan je spotgoedkoop duiken. Ton heeft 24 jaar terug zijn duikbrevet gehaald, maar dat is meer dan een half leven geleden en waar zijn logboek heen is..? Chantal wist niet zeker of ze duiken wel leuk zou vinden, het is toch onder water enzo. Na wat wikken en wegen besloten we een duikcursus te nemen. Inmiddels hebben we onze basiscursus (Padi Open Water) afgerond en we vonden het allebei geweldig!! We hadden een super instructrice (die net zo oud is als Ton zijn duikbrevet) en het koraal dat ze hier hebben is echt prachtig! Dus... Ja, we gaan morgen aan de volgende cursus beginnen. Het is hier ook absoluut gezellig en we komen steeds mensen tegen die we eerder al hebben ontmoet in Zuid- en Centraal Amerika. De Kiwi's (Nico en Rachel) zijn inmiddels ook aan het duiken en ook Mel en Dan (Aussies die we in Colombia voor het eerst tegen zijn gekomen) zijn bezig met hun Open Water cursus bij één van de vele duikscholen die het eiland rijk is. The gringo trail maakt dat je steeds weer oude bekenden tegenkomt. Wat wij wel bijzonder vinden is dat het grootste en beste (twee jaar op rij) PADI opleidingscentrum ter wereld is gevestigd op Utila.

Onze reis begint nu echt aan het einde te komen en dit geeft toch wel hele gemengde gevoelens. Het reizen bevalt ons echt super goed en we zouden dit nog zeker een hele tijd kunnen volhouden, maar het vooruitzicht dat we over 6 weken onze familie en vrienden weer zullen zien is iets waar we zeker naar uitkijken! En hopelijk dat de HEMA nog steeds dezelfde lekkere worst verkoopt, het Bunkertje nog steeds heerlijk frikadellen speciaal maakt, Gouda nog kaas maakt, het brood nog steeds niet zoet smaakt, erwtensoep nog tot de Nederlandse maaltijd behoort.... appeltaart met slagroom, kroketten, drop, kaasfondue..

Tot snel en we missen jullie!!

Saludos

Ton en Chantal