Na een super tijd in Colombia en Zuid-Amerika was het tijd om de grote oversteek te maken naar Midden- Amerika. Dit hebben we met een zeilboot gedaan wat als grote plus heeft dat je een aantal dagen op de San Blas eilanden doorbrengt. Na dit avontuur zijn we richting Panama stad gegaan om onze zeebenen even wat rust te geven om vervolgens via Bocas del Toro naar Costa Rica te reizen.

Op maandag 3 oktober was het eindelijk zover, op naar Panama via de San Blas eilanden. We hadden er super veel zin in (mede door de verhalen van andere reizigers over de San Blas eilanden) en werden om 4 uur 's middags op de boot verwacht. De boot, de Sacanagem, is een zeilboot van bijna 14 meter waar je met 10 mensen comfortabel op kunt verblijven. Omdat het laagseizoen was, waren wij maar met vijf passagiers plus de kapitein en zijn hulpje. Ruimte zat dus. Om vier uur arriveerden wij bij de haven en na de kennismaking met de overige passagiers (Aiden, Kessa en Ryan) hadden we nog een uurtje de tijd om proviand (lees hier alcohol) in te slaan voordat we zouden vertrekken. Om vijf uur gingen de trossen los om te gaan tanken en onze paspoorten weer in ontvangst te nemen die al door de autoriteiten waren gestempeld. Een uur later was het zover, alles geregeld en het avontuur kon beginnen. Zoals wij al in eerdere verhalen hebben gemeld, hebben wij nogal eens mechanische pech en ook deze reis vormde daar geen uitzondering op. We waren nog geen half uur onderweg (nog niet eens de haven uit) toen de kapitein de motor opeens uit deed en het motorruim opengooide. Het bleek dat de v-snaar die de dynamo, de koelwaterpomp en de compressor van de koelkast aandrijft was gebroken en de motor was dan ook bloedheet. Al snel werd het probleem gelokaliseerd (uiteraard de compressor van de koeling, deze was los getrild) en nam de kapitein (Federico) het besluit terug te zeilen naar de haven om daar het probleem op te lossen en de volgende ochtend de reis voort te zetten. Jammer, maar die dingen gebeuren nu eenmaal.

Tijdens onze eerste avond (in de haven maar wel op de boot) was het behoorlijk noodweer en was het anker van de boot losgekomen. Hierdoor waren we een behoorlijk stuk verplaatst. Gelukkig zag Chantal dit en kon Federico ingrijpen voor het te laat was. Anders hadden we namelijk een andere zeilboot geramd en wat was er dan van de boot en onze trip gekomen? 's Nachts had Federico geprobeerd het motorische probleem te verhelpen maar dit was helaas niet gelukt (het bleek dat hij onderdelen nodig had). De volgende ochtend ging hij dus vroeg op pad om onderdelen te halen. Nog voor het ontbijt (niet dat het zo vroeg was, het ontbijt werd gewoon uitgesteld) was het probleem opgelost en konden we eindelijk vertrekken richting Panama. Er was echter nog een kleine tegenvaller. De stroming in de zee was enorm sterk, de oceaan behoorlijk onrustig en er stond geen wind wat betekende dat we er naar verwachting zo'n 48 uur (i.p.v. 32 uur) over zouden doen om de San Blas eilanden te bereiken. De golven bleken gelukkig niet al te groot maar de stroming maakte dat de golfslag erg kort was en de golven van verschillende kanten kwamen. Dit bleek voor onze magen niet al te best en Chantal wist dan ook niet alles binnen te houden. We waren beide nog nooit zeeziek geweest maar deze omstandigheden maakte dat we deze ervaring nu ook rijker zijn. Desalniettemin hebben we ook van die eerste dag genoten. Vroeg naar bed bleek te helpen en het bleef dan ook bij deze ene zeeziekte ervaring.

De volgende morgen zag de wereld er een stuk beter uit en iedereen voelde zich een stuk beter. Tijdens de nacht was de stroming afgenomen en was de wind toegenomen zodat we met behulp van de zeilen zo'n beetje 7 knopen haalde. Niet echt snel maar het maakte wel dat we in 35 uur voor anker gingen in de San Blas. Rond het middaguur zagen we voor het eerst weer land en om negen uur 's avonds waren we op de plaats van bestemming, Cayos Holandeses. Omdat iedereen zich een stuk beter begon te voelen kreeg Federico eindelijk het idee dat wij zijn kookkunsten (iedereen die met hem was meegevaren had het over zijn goede eten) waardeerden en hebben we na het eten nog een tijdje heerlijk op dek zitten borrelen.

Donderdag ochtend werden we wederom vroeg wakker en bij aankomst aan dek zagen we voor het eerst de eilanden. Als of je naar een ansichtkaart van één of ander onbewoond eiland staat te kijken, echt helemaal te gek!! Blauwe zee en palmbomen overheersten het uitzicht en binnen vijf minuten lagen we in het water om af te koelen. Daarna ontbijt om krachten op te doen voor het snorkelen daarna. Het koraalrif rond de eilanden is beschermd en volgens zeggen een van de best bewaarde ter wereld. Onze dag hier bestond voornamelijk uit zwemmen, snorkelen, een beetje zonnen en een bezoek aan de bewoners van één van de eilanden (van de 357 eilanden zijn er maar +/- 40 bewoond door de Kuna mensen). Verder nog even wat hout gezocht zodat we 's avonds konden relaxen en barbecueën bij een kampvuur op één van de onbewoonde eilanden. Het enige nadeel waren de zandvliegen op het eiland en tijdens het zoeken naar hout werden we opgegeten. Logisch dus dat het eiland niet bewoond was! Federico garandeerde ons dat de zandvliegen er 's avond niet zouden zijn. Helaas waren deze beestjes er 's avonds ook (de leugenaar) waar we de volgende ochtend op een pijnlijke manier achter kwamen. De avond was gezellig en we werden al snel vergezeld door een Iers / Braziliaans stel dat vlak bij voor anker lag. Het bleek dat zij al ruim een week voor anker lagen omdat zij de schroef van de boot waren verloren en niet weg konden komen vanwege dit probleem, het rif en een chronisch tekort aan wind. Onder het genot van een aantal flessen rum werd besloten om ze de volgende dag mee op sleeptouw te nemen naar de volgende eilandengroep. Vanuit hier konden zij makkelijker naar het vaste land van Panama komen voor onderdelen en weer proviand inslaan.

De volgende dag begon weer met een duik in de zee en na het ontbijt was het tijd om naar het volgende eiland te vertrekken, Cayo Chichime. Na drie uurtjes varen, en nadat de andere boot had besloten op eigen kracht verder te gaan (wij snappen nog steeds niet hoe, er stond absoluut geen zuchtje wind), kwamen we wederom aan bij een prachtig eiland. We gingen voor anker in een soort baai en gelijk doken we het water weer in om af te koelen. De rest van de dag werd gevuld met zwemmen, zonnen, een beetje wandelen op het eiland, lekker eten en borrelen. We hebben het zo zwaar!!!!

Zaterdagochtend zouden wij eigenlijk van boord moeten maar omdat we de eerste dag/ nacht in de haven hadden doorgebracht, en je normaalgesproken 3 volle dagen op de eilanden doorbrengt, hadden we nog een dagje paradijs voor de boeg. De dag begon zoals alle voorgaande dagen met een plons in het water. Daarna werd er koers gezet richting El Porvernir, onze eindbestemming en het eiland waar onze paspoorten een stempel van Panama ontvingen. Op het eiland staan twee hotels en een restaurant en er is een vliegveld waarvan wij hoopten gebruik te kunnen maken. Helaas voor ons (maar stiekem gelukkig voor Ton) was het vliegveld gesloten, met als gevolg dat we de volgende morgen met een boot en taxi naar Panama stad moesten. Volgens Federico was nog maar net besloten dat het vliegveld verbouwd zou worden (nieuwe toren en landingsbaan) maar volgens ons was dit al een tijdje zo want de landingsbaan zag er niet zo heel goed uit (op zijn zachts gezegd). We hebben verder deze dag nog een eiland / dorp bezocht en konden we hier nog een paar biertjes kopen voor onze laatste avond aan boord (door de extra dag hadden we toch mooi een ernstig logistiek probleem). De laatste avond was wederom gezellig met Federico en Fernando en we sliepen dan ook veel te laat (dit lijkt altijd wel het geval als je de volgende dag moet reizen).

Zondagochtend was het helaas tijd om dit paradijs te verlaten en onze reis voort te zetten richting Panama Stad. De reis verliep voorspoedig en in de middag kwamen we aan op de plaats van bestemming, Luna's Castle hostel, waar wij samen mat Aiden (een van de medepassagiers) zouden verblijven. We hadden met de andere passagiers afgesproken dat we later op de dag met zijn allen ergens wat zouden gaan eten maar Kessa en Ryan waren ons blijkbaar zat en lieten niets meer van zich horen (begrijpelijk). Later ontvingen we nog wel bericht dat ze het erg leuk met ons hadden gehad (aardige manier van gedumpt worden?).

Het hostel waar we in Panama Stad verbleven, was een goede keus. Al snel bleek dat het vol zat met mensen die we in Zuid-Amerika al eerder waren tegengekomen. Het vreemde was dat deze nu als één grote groep reisde en elkaar op de boot richting Panama waren tegengekomen. Heel gezellig maar niet goed voor je nachtrust (gelukkig gingen zij na drie dagen weer verder). Na een verkenning van de stad en een verplicht bezoek aan het Panama Kanaal werd het tijd om weer verder te reizen. Een reis met een nachtbus bracht ons naar de Archipelago Bocas del Toro, aan de Caribische kust van Panama. Aiden had besloten om nog even in Panama Stad te blijven om de halve finale van de rugby te kunnen zien en een tattoo festival te bezoeken (ook hem zullen we waarschijnlijk later wel weer ontmoeten). Na een redelijke nacht in de bus kwamen we, na het nemen van een watertaxi aan op Isla Colon, aan in het stadje Bocas del Toro. Ton was door de temperatuur van de airco in de bus echter zo verkouden geworden dat hij de volgende twee dagen in bed heeft doorgebracht. Uiteindelijk zijn we een aantal dagen in Bocas del Toro gebleven en hebben we weer plannen gemaakt voor de rest van de reis (we hadden eindelijk een Lonely Planet van Midden-Amerika). Helaas bleek dit niet zo makkelijk omdat het in Midden-Amerika op dit moment behoorlijk noodweer is en er aan de Atlantische kust van de diverse landen wegen en plaatsen onbegaanbaar zijn. We besloten dan ook om onze reis eerst voor te zetten naar de Caribische kust van Costa Rica. Op zo een vier uur reizen van Boco del Toro ligt Puerto Viejo de Talamanca. Hier waren we op een eerdere reis al eens geweest en dat was super goed bevallen. Hier zijn we inmiddels een aantal dagen en het leven hier is relaxed, het weer goed, de stranden wederom prachtig en Bob Marley schalt hier de hele dag uit de radio. We hebben een dag fietsen gehuurd, en inderdaad: fietsen verleer je niet (pff, dat was lang terug).

Morgen gaan we naar San José om vanuit daar richting de Atlantische kust te gaan (volgens andere reizigers geen probleem). We zullen het zien en jullie zullen het uiteraard lezen.

Groetjes,

Ton en Chantal