Na een aantal dagen in Leticia was het tijd voor onze jungle trip. Kort gezegd was de trip erg gaaf. Vier dagen natuur, jungle geluid en locals. Daarna zijn we nog een paar dagen in Leticia gebleven. Dit was maar goed ook want onze kleren waren vies, errug vies. Met schoon tenue zijn we via Bogota naar Cartagena gevlogen. Dit is een stad aan de Caribische zee wat inhoud dat het er heerlijk warm is, volgens sommigen te warm. Cartagena beviel ons goed, maar omdat we wat tijd 'over' hadden, besloten we naar Taganga te gaan. Dit is een kleine plaats aan de Caribische kust. Hier waanden wij ons in Afrika, met als grote pre dat er een super mooi natuurpark in de buurt was. Daarna zijn we weer terug in Cartagena gegaan om een zeilboot naar Panama te nemen, via de San Blas eilanden!! Over de San Blas en onze belevenissen in Panama volgende keer meer. En tot onze groot geluk zijn we weer bereikbaar op ons Nederlandse mobiele nummer (eerder het nummer van Chantal)!!

Even terug naar Leticia. De reis er naartoe in het vliegtuig begon al indrukwekkend. Vanuit het raam zagen we bomen, bomen en nog eens bomen. Hier en daar stroomden tussen de bomen enorme rivieren door. Dit was de Amazone die we zo graag eens wilden zien!! We stapten uit het vliegtuig en kregen de warme deken van de hitte om ons heen. Was dit de Amazone die wij zo graag wilden voelen? Toch wel ja, dat past toch bij wat je je van de Amazone voorstelt. De straten in de stad werden veelal in beslag genomen door mensen op brommers en scooters die overigens opvallend rustig reden. Het hostal dat we hadden uitgezocht zat op 5 minuten lopen van het centrum. Het stond op een lap grond van zo een 50.000 vierkante meter en er waren hangmatten en een zwembad aanwezig. Zo konden we op een luxe manier toch een beetje van de jungle genieten met het gemak van de stad op loopafstand.

Na een aantal dagen werden wij opgehaald voor onze jungle trip. Onze gids Stefano sprak alleen Spaans, wat voor ons een goede oefening was. Niet alleen voor ons Spaans maar ook voor ons vermogen om dingen uit te beelden. De boot die ons deze paar dagen zou vervoeren was in goede conditie. Dit viel ons alles mee omdat we niet veel hadden betaald en wij dan meestal het geluk hebben dat er (terecht) op de materiële zaken wordt bespaard. Vanuit Leticia zijn we naar een eiland gevaren met enorm veel apen. Deze mocht je voederen en dit heeft Ton dan ook, tegen al onze principes in (en dat zijn er niet veel), gedaan. De apen zaten op ze hoofd, schouder, armen etc.

Daarna begon een grote vaartocht naar onze basic lodge. Deze lag ongeveer 75 kilometer van Letica in de jungle op de Peruaanse - Braziliaanse grens. De tocht er naar toe was indrukwekkend door de rivier en al het groen om ons heen. De eigenaar van de lodge sprak Engels en heeft ons veel uitgelegd over het leven in de jungle. Ook over de problemen trouwens. Zo bestaat er bijvoorbeeld aan de Braziliaanse kant een visquotum maar bestaat deze niet aan de Peruaanse kant. De vissen kennen uiteraard het verschil niet en worden dus volop aan de Peruaanse kant gevangen. Gevolg uiteraard dat de bevolking vissen behoorlijk uitdunt. De eigenaar van de lodge wilde waarschijnlijk zijn Engels oefenen en hij heeft ons dan ook nog veel meer verteld over de jungle. Erg leuk, maar te veel om in dit verhaal na te vertellen. De lodge zelf voldeed aan onze verwachtingen. Zo was er in de logde geen stroom aanwezig, wat wij goed bij onze jungle ervaring vonden passen.

In de 3 dagen daarna hebben we van alles gedaan. Zo hebben wij verschillende boottochten, zowel motorboot als kano, ondernomen om wild te spotten. Ook hebben we door de jungle gewandeld wat weer een heel andere ervaring is. Tijdens onze expeditie hebben we verschillende aapsoorten gespot, heel veel vogels, kaaimannen, leguanen en uiteraard de nodige vliegen. Jeuk! De tweede nacht hebben we in een hangmat in de jungle geslapen, ver weg van de bewoonde wereld. Dit was een super bijzondere ervaring vooral door de vele geluiden die je hoort als het donker is. Omdat wij niet zo heel goed kunnen slapen in een hangmat verwachtten wij een onrustige nacht, maar die geluiden waren zo rustgevend dat we eigenlijk heerlijk hebben geslapen. En 's morgens heerlijk wakker worden door het geluid van de apen en vogels. Blij dat we dit hebben gedaan! Na in totaal drie nachten zijn we teruggekeerd naar Leticia. Dit ging niet helemaal zonder slag of stoot. We wisten dat we terug de boot met wat andere mensen zouden delen. We wisten echter niet dat deze nogal een zware feestavond achter de rug hadden. Dit zorgde voor een vertraging van een uur met als bijkomst dat we nergens meer eten konden krijgen voor de lunch. Arghh. Toppunt was echter de kapitein. We hadden namelijk niet genoeg benzine. Eerst hebben we gebedeld bij een andere boot, maar ook met die hoeveelheid kwamen we niet thuis. Uiteindelijk toch allemaal gelukt, maar wel weer erg typisch. Terug in Leticia hebben we nog een paar dagen rustig aangedaan en konden wij gelukkig onze kleren wassen! Regen en jungle zorgen toch voor een smeerboel! Over de was wil Chantal nog wel even een noot toevoegen: overal raken ze mijn ondergoed kwijt, en zo bijzonder is mijn ondergoed niet. Ook dit keer dus en ook dit keer weer dezelfde reactie, en echt zonder blikken of blozen: nee, dat ondergoed hebben wij niet. Ja, vast! We lieten het er echter niet bij zitten (de was werd in het hostal gedaan en niet door een wasserij in de stad) en dus gingen wij zelf op zoek. Op naar de waslijn, wasruimte etc. Komt de lieve dame na 5 minuten toch met mijn onderbroek aan. Hij zat nog in de wasmachine in een rand. Vreemd genoeg was hij wel droog!! Zo frustrerend, zeker omdat mijn onderbroeken collectie inmiddels aardig uitdunt door deze geintjes. En wie wil nou mijn tweedehands, backpacker proof ondergoed hebben?

Een paar dagen later arriveerden wij in de vroege avond in Cartagena, een wat grotere stad aan de Caribische kust. Het historische gedeelte van de stad is omringd door een muur: op deze manier werden vroeger de ongewenste gasten buiten gehouden (helaas trekken vliegen zich hier niets van aan). We hebben een dag in het historische gedeelte rondgedoold. Oude huisjes, smalle straten, erg sfeervol en heet. Ja, echt heet vooral omdat er vaak geen zuchtje wind te voelen was. Ook hebben we een oud fort bezocht met tunnels en prachtige uitzichten over de stad. Op één middag werd het helemaal donker en begon het enorm te onweren. Nooit geweten dat het zo hard te keer kon gaan en de flitsen zorgden voor een mooi schouwspel. Na afloop stonden de straten vol water en was rondlopen niet meer echt een optie. Een aantal echte ondernemers hadden op bepaalde punten waar het water hoog stond, kratten neer gestapeld zodat je redelijk droog over kon komen. Uiteraard wel tegen de nodige betaling! Veel mensen die we gesproken hebben, vinden dat je in de stad behoorlijk veel lastig gevallen wordt door verkopers. Wij vinden dit minimaal, maar weten niet of dit door onze Afrika ervaring komt of omdat wij misschien verkopers afschrikken (omdat...?).

In Cartagena hadden we twee doelen. Het eerste doel was het regelen van een boot naar Panama. Echter, het aantal boten dat vertrok vanuit Cartagena was vanwege een probleem met de overheid (buitenlandse kapiteins die vanuit Colombia werken zonder werkvergunning en dus ook geen belasting betalen) gedaald tot ongeveer 1 per week. Wij hadden van te voren wat research gedaan en hoopten met een bepaalde boot mee te kunnen. Helaas voor ons was deze net vertrokken en het zag ernaar uit dat we niet eerder dan eind september met deze boot mee konden. Tweede doel van ons bezoek was onze post vanuit Nederland in ontvangst te nemen, namelijk een formuliertje dat we moesten ondertekenen en een Nederlandse simkaart voor onze telefoon. Hoe moeilijk kan het zijn... Je voelt het al... Ton zijn vader had het begin september aangetekend op de post gedaan (bedankt!!) en het zou 6 tot 10 werkdagen duren. Om onverklaarbare redenen was de enveloppe na drie weken nog steeds niet in Cartagena was aangekomen. Kan natuurlijk gebeuren maar de reactie van de TNT, ja dat Nederlandse postbedrijf, vonden wij op zijn minst gezegd opmerkelijk. Aangezien het aangetekend was verstuurd, en er volgens de website van TNT track en trace in Colombia wordt gebruikt (is nu op mysterieuze wijze van de website verdwenen), hebben wij de TNT gemaild met de vraag of zij konden achterhalen wat er met onze post was gebeurd. Krijgen we een reactie terug dat we een formulier konden printen, invullen en ongefrankeerd naar Nederland konden opsturen vanuit Colombia (we hebben voor de zekerheid maar gevraagd of zij hier de ironie ook van inzagen). Daarna zouden zij binnen twee weken een ontvangstbevestiging sturen, ja weer over de post. Daarna konden zij dan een onderzoek starten wat tot 3 maanden kon gaan duren. En zolang wij de aanvraag niet zouden sturen waren zij niet van plan iets te doen (ook al geef je aan dat je in Colombia bent). Opmerkelijk.

Goed, er zat dus niks anders op dan te wachten op een boot en onze post. Te lang wachten om alleen in Cartagena door te brengen en dus zijn we na vier dagen vertrokken richting Taganga, een klein dorpje aan de Caribische kust. Vanuit Taganga kan je makkelijk richting het Tayrona National Park komen, wat wij dan ook hebben gedaan. Na een busrit en een wandeling van twee uur in de slopende hitte kwamen wij aan op de plaats van bestemming, Cabo San Juan de Guia. Dit is zo'n plaatsje dat je normaal alleen op ansichtkaarten ziet. Hier hebben we overnacht op een camping en genoten van de omgeving. De volgende dag zijn we weer teruggelopen en hebben we de bus terug naar Taganga gepakt. Taganga zelf deed ons aan Afrika denken: bijna geen wegen, veel rommel op straat, heet, helemaal leuk dus! Na nog een nachtje in Taganga was het weer tijd om terug te gaan naar Cartagena.

Daar stonden we weer in Cartagena, met dezelfde twee doelen als bij ons eerste bezoek. Doel 1: een boot regelen naar Colombia. De boot die we wilden nemen, bleek nog weer later weg te gaan. Op zoek naar een andere boot dus. Na wat omwegen en tegenslagen lukte dat gelukkig. We hebben de kapitein van een boot ontmoet en dit leek een geschikte vent (uiteraard hebben we wel wat research gedaan en hij heeft inderdaad een goede, veilige zeilende, reputatie). Ook zag de zeilboot er super mooi uit! Geregeld dus, check. Doel twee, de post. Eigenlijk hadden we de hoop opgegeven. Maar... ja!!! De brief en simkaart waren aangekomen!! Wellis waar na 4 weken, maar toch waren we super blij. Eindelijk zijn we weer bereikbaar op ons Nederlandse nummer!

Alles geregeld en ontvangen, wat tevens het einde betekende van ons Colombia avontuur. Vaak vragen mensen of Colombia niet gevaarlijk is en ook hebben wij genoeg verhalen gelezen over de gevaren. Gevoelgsmatig hebben wij ons in Colombia over het algemeen veiliger gevoeld dan in vele andere landen in Zuid-Amerika. De mensen zijn over het algemeen behulpzaam en vriendelijk en het groen en de bergen in het land zijn werkelijk waar prachtig. Uiteraard hebben wij de gebieden waarvan het bekend is dat zij onveilig zijn met grote afstand vermeden, hoewel we stiekem erg benieuwd zijn wat voor bijzondere natuurgeheimen daar herbergen... Misschien dat de toekomst meer mogelijkheden biedt.

Het verhaal over ons avontuur op de zeilboot naar Panama en de eerste ontmoeting met Centraal Amerika volgen in het volgende verhaal. Maar we kunnen het niet na laten alvast dit even te melden: de San Blas eilanden die we tijdens onze zeilboot hebben bezocht, waren GEWELDIG!

Groetjes,

Ton en Chantal.

PS voor de kermisgangers: onwijs bedankt dat jullie een biertje op ons gedronken hebben!!

PS voor Marije: in Banos zijn we inderdaad in La Petite Auberge verbleven. Helemaal geweldig! Een openhaard op de kamer, kaasfondue, wat wil een mens nog meer? Ook Banos was geweldig. We kunnen ons goed voorstellen dat je hier een half jaar, en zelf langer, kunt doorbrengen!