Het vorige verhaal eindigde bij San Pedro in Chili. Daar hebben we nog wel even vastgezeten... Gelukkig een erg gezellige tijd gehad. Daarna zijn we dan toch op een zouttour gegaan en geëindigd in Uyuni, Bolivia. We hadden in Bolivia graag de grens met Peru overgestoken, maar door demonstraties aan de Peruaanse zijde werd dit niet aanbevolen door de Nederlandse Ambassade. Onze alternatieve route naar Peru leidde ons weer terug naar Chili, alleen dit keer noordelijker. Daar zijn we even bijgekomen van de kou om opgeladen richting Peru te vetrekken. Inmiddels zijn we alweer een tijdje in Peru, maar daarover in het volgende verhaal meer.

Ingesneeuwd in San Pedro. Dat sneeuw daar inderdaad nooit rond deze tijd voorkomt, konden we later ook op NU.nl vernemen (http://www.nu.nl/buitenland/2560061/atacamawoestijn-overvallen-zeldzaam-pak-sneeuw.html ). Dat hadden wij ons van te voren niet kunnen bedenken. Nu konden we wel weg, maar niet op de manier die wij wilden en dus besloten we te blijven. Een dorp met zo een 2000 inwoners en een hele hoop toeristen. Uiteindelijk zijn we ongeveer 9 dagen in San Pedro gebleven en zijn we daar redelijk ingeburgerd. Dag 3 begonnen de lokale ondernemers ons te herkennen. Erg gezellig als je over straat loopt. Ook werden we daardoor niet meer lastig gevallen door mensen die wat wilden verkopen, wat bij de andere toeristen wel het geval was. Op dag 2 de lokale bar gecheckt en daar maakten we Chileense vrienden. Wij dachten voor een avond, maar ze bleven ons trouw opzoeken. Erg grappig, aangezien wij weinig Spaans spreken en zij geen Engels. En toch met elkaar communiceren. We hebben zelfs een cadeautje van de mannen gehad: een lama van steen en een soort piramide van steen (staat voor de mineralen die ze daar hebben). Erg leuk, alleen is de backpack nu wel 1,5 kilo zwaarder, hi hi. Miscommunicatie?

Hoe leuk wij San Pedro ook vonden, het werd tijd om verder te gaan. Dan maar richting de sneeuw via een alternatieve route. We hadden een tour geboekt naar Uyuni voor 3 dagen en 2 nachten en hoewel de aangepaste route niet helemaal naar ons zin was, zag het er na 9 dagen toch aantrekkelijk uit. Yahoe, op naar 4200 meter hoogte en kom maar op met die kou. Brrr. 's Morgens om 06:00 uur aantreden, even een bakkie doen en daar begon onze tocht naar Uyuni. Eerst 4 uur met een bus om vervolgens met de 4-wheel drive verder te gaan. Onze groep bestond uit 10 man en al snel werd besloten dat wij met 2 Nederlandse broers en een Duitse broer en zus ons leed in één en dezelfde auto zouden delen. De eerste dag was eigenlijk weinig speciaal. Het bijzonderste was de nacht: volgens onze gids was het 's nachts min 15 graden en we sliepen niet in een luxe hotel, maar meer een gebouw. Geen verwarming, veel tocht en wij hadden geen slaapzakken. Maar wat extra bedekking gehuurd. Het was 's nachts inderdaad erg koud, maar dat van die min 15 geloven we niet. Genoeg dekens over ons heen en we sliepen wel aardig. Dag 2 was leuk. Flamingo's gezien, lama's, mooie meren en bergen. De gids was deze dag weer niet erg spraakzaam, maar wel grappig. Stopt hij op een gegeven moment met de mededeling dat hij zowat in slaap viel en even frisse lucht nodig had. Ach, hij reed echt goed en beter dat hij stopt dan dat hij inderdaad in slaap valt (dit hadden we al eens in Afrika meegemaakt en dat is niet echt grappig). De verantwoordelijke man! 's Nacht in een (warmer) zouthotel geslapen. Erg bijzonder. Het hele gebouw maar ook de bedden, tafels, stoelen etc. etc. waren van zout. Heel bijzonder.

Dag 3 was helemaal super, want toen stond de zoutvlakte op het programma. De dag begon goed. De avond ervoor had onze gids ons verteld dat als we de zonsopgang wilden zien we om 6 uur moesten opstaan en 3 kilometer een kant moesten oplopen. Welke kant was ons onduidelijk. We vernamen van de andere groep (4 meiden) dat je ook de berg achter ons hotel kon beklimmen. Dat hebben wij dus maar gedaan. Alleen, onze gids was nergens te bekennen en hun gids ging trouw mee de berg op. De rest van onze groep kwam wat later het bed uit en na een lekker ontbijt konden we gaan. Uhh, nog steeds was onze gids nergens te bekennen. Ook de andere gids wist niet waar hij was. Er was de avond daarvoor inderdaad wel een feest in de buurt... Nog een uurtje later komt onze gids voorbij scheuren met 4 of 5 vrouwen in de 4-wheel drive. Moest hij nog even wegbrengen, of dat goed was. Hi, hi. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen bij de andere gids want deze vetrok met de 4 meiden zonder tegen ons ook maar een woord te zeggen. Hij werkte voor hetzelfde bedrijf maar dat kon hem schijnbaar niet schelen. Onze gids had de dag ervoor gemeld dat wij om een uurtje of negen zouden vertrekken en hij kwam dan ook om vijf voor negen weer aanrijden. Even een zeil op de auto spannen, tassen erin rollen, vastbinden en om negen uur reden we weg. Hij hield er een strak schema op na!!! Natuurlijk hebben we eerst wel even goed opgelet: hij rook niet naar de drank, reed veel beter en meer rechtdoor dan alle andere auto's en hij was bovendien voor het eerst wonderbaarlijk goed gehumeurd.

De eerste stop op de zoutvlakte was een eiland (rots) in het midden van de zoutvlakte dat volgens de gids door de Inca's werd gebruikt als plaats om te overnachten. Het hele eiland stond vol met cactussen en toen we naar boven waren geklommen hadden we een prachtig uitzicht over de zoutvlakte. Dit omhoog klimmen valt overigens nog niet helemaal mee want de zoutvlakte ligt op 3800 meter boven zeeniveau. Weer beneden aangekomen nog even wat gedronken en wij weer op pad. Dit duurde ongeveer 15 minuten. Daarna werden we staande gehouden door wat later bleek de eigenaar of manager van het tourbedrijf. Die kwam even vragen of wij onze gids goed vonden en of hij had gedronken!!! Wij vonden hem goed rijden en of hij had gedronken, geen idee. Na 10 minuten mochten we weer verder en zijn we naar een plek gereden waar we foto's konden maken. Nog geen vijf minuten later kwam die vent van het tourbedrijf ook weer aanrijden. Wij leuke foto's maken en die mannen maar met elkaar lopen praten en praten. Na een half uur kwam onze gids melden dat wij een andere bestuurder kregen omdat, ja nu komt het, hij met spoed naar Uyuni terug moest voor een familie crisis. Maar hij wist ook te vertellen dat wij hem die middag nog wel op kantoor zouden treffen.

Eenmaal op pad met onze nieuwe chauffeur, die overigens veel beroerder reed(!!), gingen wij richting het zouthotel dat midden op de zoutvlakte staat voor de lunch. Het is tegenwoordig een museum want het stond er illegaal. Na de lunch vertrokken wij richting Uyuni voor onze laatste stop van de tour, de rustplaats voor menig Boliviaanse trein. Hier even rondgelopen, wat foto's genomen en toen op naar Uyuni. Uyuni is een kleine stad waar eigenlijk alles draait om zout en toerisme. Alle reizigers die we er eerder over hadden gesproken adviseerde ons om direct dezelfde nacht de bus richting La Paz te nemen. Maar na drie dagen in een 4x4 besloten we toch maar een nachtje te blijven om even bij te komen en te bedenken wat we verder wilden gaan doen. La Paz stond niet op de lijst van plaatsen die we wilden bezoeken maar om terug te gaan richting San Pedro leek ook niet een al te best plan. Vanuit La Paz gaan bussen met een directe verbinding richting Arica, Chili, waar vandaan wij dan weer verder konden richting Peru. Na een goede nacht slapen, een warme douche en een halve dag rondhangen in Uyuni vertrokken we dan toch met de nachtbus richting La Paz.

In La Paz hoopte we een directe aansluiting te halen voor de bus naar Arica ,maar helaas, er bleek om 06:30 helemaal geen bus te gaan. Er ging een bus om 06:00 uur en de eerst volgende pas om 12:30 uur waardoor we lekker 6 uur op het ijskoude busstation hebben rondgehangen. Tijdens het kopen van onze busticket verscheen er ineens een filmcrew achter ons van het Boliviaanse nieuws. Deze wilde graag de mevrouw van de busmaatschappij interviewen omdat zij de eerste zouden zijn die weer een bus vanuit La Paz via Puno richting Cusco zouden laten rijden (de grensovergang van Bolivia naar Peru die tot dan toe gesloten was geweest). Natuurlijk was de weg open. Natuurlijk was het veilig en waren er geen problemen meer. Natuurlijk, anders kopen deze twee toeristen toch geen kaartje bij me... Maar wij hadden helemaal geen kaartje richting Cusco. Heel even hebben we nog heel getwijfeld of wij toch niet direct richting Cusco zouden gaan, maar als haar verhaal niet klopte dan zouden we in een situatie belanden waar sinterklaas niet vrolijk van werd. We hebben namelijk genoeg 'mindere' verhalen gehoord. Veiligheid boven alles en dus toch de bus richting Chili genomen.

De bus naar Arica zou er zo'n 8 uur over doen en we waren blij verrast dat we al om 12:00 uur vertrokken i.p.v. 12:30 uur. Over het algemeen proberen we niet 's avonds laat ergens aan te komen en om 20.30 uur arriveren vonden wij nog wel kunnen. Tot aan de grens met Chili ging alles best goed: 4 uurtjes en wij waren klaar voor het passeren van de grens. Er stonden wel veel bussen te wachten, maar ja, hoe lang kan dat duren? LANG!!! De Chileense douane voert om de buurlanden te sarren 100% controles uit wat betekent dat iedere bus (met +/- 50 personen) compleet wordt gecontroleerd. Mensen eruit, bagage eruit, alle tassen eruit en alles moet open en wordt met de hand gecontroleerd. Er stond ook een scanmachine, maar wat heb je daar aan als je het ook rustig met de hand kan doen. Bijna 4 uur later en vlak voordat de grensovergang dicht ging, waren wij dan toch eindelijk weer in Chili. Nog 3 uurtjes en dan zouden wij arriveren in Arica. Ja, zouden. Na de grens begon het in onze bus een beetje blauw te zien. Eerst dacht we nog dat het stof was, maar later bleek het toch echt rook. De bus stopte, er werd wat gesleuteld en daar gingen we weer. Nog een keer stoppen, nog een keer stoppen.... Op een gegeven moment stond het echter wel erg blauw in de bus. Ton had net besloten een dutje te doen maar Chantal vond dit toch niet erg veilig en streefde er hard naar hem wakker te houden. Gelukkig besloten de Chilenen in de bus het niet meer pikten: nu stoppen wij stappen uit. De Bolivianen wilde uiteraard ook wel even frisse lucht, alleen konden we daarna toch gewoon verder? De Chilenen gingen zeker geen meter meer verder met de bus mee en kregen het voor elkaar dat wij en de Chilenen en stukje mee konden met een andere bus van dezelfde maatschappij. Ze stonden er wel op dat we bij het eerste politiebureau stopten zodat zij aangifte konden doen. Terwijl onze Chileense vrienden aangifte stonden te doen, kwam de bus met Bolivianen voorbij scheuren. Uiteraard niet stoppen: gas, en rook in dit geval, is alles. Later besloten de politiemannen wel de achtervolging in te zetten en gingen zij er met loeiende sirenes achteraan! Hoe het af is gelopen weten we niet, maar voor ons was dit toch wel duidelijk een cultuurverschil tussen Bolivia en Chili. De Bolivianen kozen toch meer voor de Afrika oplossing: raampje op en niets aan de hand. De Chilenen hielden voet bij stuk omdat dit soort praktijken in een ontwikkeld land als Chili niet voorkomen. Uiteraard is dit onze interpretatie van het verhaal.

Arica, noord Chili, eindelijk om 3:00 uur 's nachts. Snel in een betrouwbare taxi gesprongen en toen even aangebeld bij het hostel waar we niet hadden gereserveerd. We kunnen niet zeggen dat ze heel enthousiast reageerden, maar onze gezellige aanwezigheid de dagen daarna maakte dat natuurlijk helemaal goed. In Arica hebben we even rustig aangedaan. Allebei hadden we een koutje gevat van dat heerlijke koude weer. Arica ligt aan de zee en was in verhouding lekker warm en dit konden we wel even gebruiken. Dus lekker opgeladen en helemaal klaar voor het volgende land: Peru! Ook eindelijk ons verblijf op Jamaica voor het einde van het jaar geregeld: van 20 december tot 6 januari verblijven wij in Hotel Samsara in Negril. Volgens ons een hotel bomvol met Nederlanders dus dan kunnen wij alvast oefenen voordat we weer terugkeren naar Nederland. Daarna komen we echt weer thuis hoor!!

Groeten,

Ton en Chantal.